فلسفه راه‌اندازی مراکز دی‌آی‌سی، کاهش آسیب از طریق ارائه خدمات درمانی و بهداشتی به معتادان و افراد آسیب‌دیده بوده است. این فلسفه مورد قبول و پذیرش همه اقشار جامعه بوده و هست، اما مکان فعالیت و خدمت‌رسانی این مراکز جای سؤال دارد. همه محققان و صاحب‌نظران در حوزه آسیب معتقدند اگر این مراکز نه تنها در ایران و تهران بلکه در هر جای دنیا در داخل بافت مسکونی و شهری قرار بگیرند، برخلاف عنوانی که دارند آسیب‌زا می‌شوند. بنابراین، متولیان این مراکز باید در مورد مکان‌های جانمایی شده تجدید نظر کنند. برای اثبات این حرف متولیان ذی‌ربط در این مراکز را به تحقیقات انجام شده توسط محققان دانشگاه شیکاگو ارجاع می‌دهم.
به‌طور کلی بنده به‌عنوان جامعه‌شناس و استاد دانشگاه که مطالعات و تحقیقاتی در این زمینه داشته‌ام، معتقدم این مراکز مانند مدرسه و مرکز آموزشی خلافکاری عمل می‌کنند و قرارگیری آنها در هر نقطه از بافت مسکونی و شهری تأثیرات منفی در پی خواهد داشت. همجواری مردم به‌ویژه کودکان با این مراکز کار اشتباهی است، چراکه مردم با دیدن معتادان مصرف مواد، سرقت و کیف‌قاپی و حتی فحاشی را می‌آموزند و این رفتار کم‌کم در جامعه شیوع می‌یابد.
مسئولان برای مصون نگه‌داشتن جامعه و مردم از آسیب در گام اول باید مراکز کاهش آسیب یا همان دی.آی.سی‌ها را به خارج از شهرها و بافت مسکونی منتقل کنند.