همشهری آنلاین/ زینب زینال زاده: «سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز» این مصرع از یک بیت شعر سعدی را همه شنیده‌ایم. یکی با ساخت مدرسه و مسجد و بیمارستان نامش را جاودانه می‌کند و دیگری با تأسیس موسسه‌ها خیریه و دستگیری از نیازمندان. در این میان کسانی هستند که خدمات ارزنده‌ای ارائه می‌دهند و در عین گمنامی، جاودان هستند و نامشان برای همیشه در تاریخ ثبت می‌شود. مهندس «کریم ساعی» از جمله کسانی است که در گمنامی، خدمات ارزنده ای ارائه داده است و بوستان «ساعی» و درختان چنار، یادگارهای ماندگار او هستند.
ساعی که بینانگذار رشته جنگلداری در کشور است و به او لقب «پدر جنگلبانی» را داده اند، سال ۱۲۸۹ در مشهد به دنیا آمد. او تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در آنجا گذراند و مدتی در مدرسه عالی فلاحت در کرج تحصیل کرد و در سال ۱۳۱۰ فارغ التحصیل شد. ساعی برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت و پس از ۲ سال با رتبه ممتاز در رشته «علم جنگل» فارغ التحصیل شد. او سال ۱۳۱۶ فوق لیسانس خود را در رشته «آمار جنگل» از دانشگاه «برکلی» گرفت و پس از بازگشت به کشور برای نخستین بار در دانشکده «کشاورزی» کرج، رشته «جنگل شناسی» را تدریس و نخستین آزمایشگاه چوب شناسی را تأسیس کرد.
او در سال ۱۳۱۸ که ریاست اداره جنگلبانی را به عهده داشت، طرح کاشت ۶۰ هزار درخت چنار را در ۲ طرف خیابان ولیعصر(عج) ارائه داد و توسط متولیان شهر پذیرفته و عملی شد. سال ۱۳۲۴ هم بوستان ساعی را به مساحت ۱۲ هکتار به شکل جنگلکاری کرد و تحویل وزارت جهاد کشاورزی داد. ساعی اولین کسی بود که به توسعه فضای سبز در تهران اهمیت داد و بر این باور بود که در گذر زمان، مناطق مسکونی و صنعتی توسعه پیدا می‌کنند و این درختان به منزله ریه‌های شهر، ایفای نقش خواهند کرد.
مهندس کریم ساعی، ۴ دی ماه ۱۳۳۱ در راه بازگشت از یک مأموریت پژوهشی از شیراز، دچار سانحه هوایی شد و هواپیمای حامل او سقوط کرد و مهندس ساعی و ۲۳ سرنشین دیگر این هواپیما کشته شدند. پیکر مهندس کریم ساعی، بنا بر وصیت خودش در دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران به خاک سپرده شد.