همشهری آنلاین - بهاره خسروی :رسم روشن نگه داشتن چراغ های خانه از شب عید تا روز دوم سال نو یا حتی در هفته نخست بهار بر گرفته از این باور بود.گذشتگان ما معتقد بودند که شب سال نو باید شعله نور در خانه زیاد باشد.به همین دلیل اجاق،منتقل و سایر چراغ های مورد استفاده خانه با صبر و حوصله و به مقدار زیادی نفت گیری می شد تا در مدت زمان مد نظر، بدون دود زدن و خاموشی روشن بمانند.
البته در باور عامیانه مردم تهران قدیم، شیوه سوختن چراغ ها هم تعبیر و تفاسیر جالبی داشت. برای مثال، اگر چراغ ها از ابتدا تا پایان کار سالم و روشن باقی می ماند، سال پر خیر و برکت با سلامتی و تندرستی پیش روی خانواده بود. اما اگر عکس این ماجرا رخ می داد و شیشه چراغ ها دود می کردند و شمع داخل آنها به یک سمت می افتاد، احتمال وقوع تاریکی و کدورت، دلخوری و دعوا برای اهل خانه وجود داشت. اگر زودتر از موعد خاموش می شد، بی شک یک ورشکستگی مالی یا ضرری پیش روی خانواده بود. اما بخش تلخ تر این باور، شکسته شدن شیشه یا لاله چراغ یا واژگونی آن در ابتدای سال بود. این اتفاق به معنای از دست دادن یکی از نزدیکان یا زیر و رو شدن زندگی بود.
همه این دلایل کافی بود برای روشن نگه داشتن چراغ های خانه در شب عید و تا آخرین ساعت های هفته نخست سال که اغلب آنها نفت به نفت و شمع به شمع در هر خانه ای روشن بود. حسابی از آن مراقبت می کردند تا گزند و آسیبی به این روشنایی نرسد. حتی بعضی ها در لحظه تحویل سال اجاقشان را هم روشن نگه می داشتند که در سال جدید خیر و برکت بیشتری نصیب اهل خانه شود. آداب روشن کردن چراغ در خانه ها به این شکل بود که زمان روشن کردن با سلام و صلوات بر آن کبریت می‌زدند و فتیله را پایین می‌کشیدند. در ادامه نیز با گرم شدن شیشه چراغ و بالا کشیدن فتیله، باز هم صلوات می‌فرستادند و بر حضرت شاهچراغ(ع)، برادر امام رضا(ع)، سلام می گفتند.