همشهری آنلاین / بهاره خسروی : با توجه به حساسیت هایی که برای جشن نوروز و آغاز سالی پر خیر و برکت برای اهل خانه وجود داشت، ورود نخستین میهمان که خوش قدم بود، در نخستین لحظه های سال نو، امری ارزشمند و حیاتی در میان مردم تهران قدیم محسوب می شد. برای همین، بر اساس رسم بیشتر خانواده ها، پس از تحویل سال، فرد خوش قدم وارد خانه می شد تا به لطف حضور و قدم پرخیرش، اهل خانه سالی پر خیر و برکت را پیش رو داشته باشند. معمولا پدر یا بزرگ تر خانواده، پیش از تحویل سال، فرد خوش قدم را دعوت می کرد تا نخستین نفری باشد که پس از شلیک توپ سال نو وارد خانه شود و سلام و تبریک نوروزی را بگوید.
این شخص معمولا فردی از اعضای خانواده، کودکان و یا اگر فرد بزرگ سالی بود باید بی تردید آدم خوش نام و خوش خلقی باشد. این فرد با شلیک توپ سال نو وارد خانه می شد و اهل خانواده با اسپند و سلام و صلوات از او برای داشتن سالی خوب و خوش، استقبال و پذیرایی می کردند.
اما پس از ماجرای استقبال از میهمان خوش قدم، به بخش خوشمزه و پر مشتری دید و بازدید های نوروزی، یعنی پذیرایی و خوردن انواع شیرینی و شکلات های مختلف می رسیم. در گذشته برای راحتی میهمان و میزبان در زمان پذیرایی ایام نوروز، سفره کوچکی پر از میوه و شیرینی و انواع تنقلات گوشه اتاق پهن بود. میهمانان در بدو ورود به هرخانه به سوی این سفره خوش رنگ و لعاب هدایت می شدند و هر کسی از هر نوع خوراکی که دوست داشت بر می داشت و کم کم پس از سیر شدن یا با ورود میهمان جدید از سر سفره بلند می شد.