به گزارش همشهری آنلاین به نقل از گاردین، در شرایطی که بسیاری از مردم فرانسه به دلیل شیوع گسترده ویروس کرونا در قرنطینه هستند و سخت روزگار می‌گذرانند، دو نویسنده زن از خوشی‌های روزهای قرنطینه روایت می‌کنند تا نمک بر زخم مردم عادی بپاشند. آنچه لیلا سلیمانی و ماری داریوسک از زیبایی‌های قرنطینه نوشته‌اند، با زندگی این روزهای بیشتر مردم فرانسه همخوانی ندارد و همین آنها را خشمگین کرده است.
سلیمانی که نویسنده‌ای تحسین‌شده و برنده جایزه معتبر گنکور با رمان «لالایی» است، در روزنامه لوموند نوشت: از ۱۳ مارس همراه فرزندانم به ویلایمان بیرون پاریس آمدیم. به آنها گفتم این تجربه شبیه «زیبای خفته» است. شب را نتوانستم بخوابم و از پنجره اتاقم به منظره بالا آمدن خورشید از پشت تپه‌ها نگاه کردم. سبزه‌های یخ‌زده و درختان لیمو که از شاخه‌هایشان نخستین شکوفه‌ها سر باز می‌کند.
داریوسک هم تجربه خود را از دوران قرنطینه در زمانه کرونا در لوپوئن چنین نوشت: پس از رسیدن به ویلا، پلاک پاریس خودرو را پنهان کردم و خودروی قدیمی را بیرون آوردم. احساس کردم خوب نیست ما را با شماره پلاک ۷۵ (مربوط به پاریس) ببینند. برای تماشای دریا بیرون رفتیم. سنگین، قوی و بی‌تفاوت آنجا بود و در ساحل پرنده پر نمی‌زد. در ذهنم سیاره‌ای را تصور کردم که در آن نشانی از انسان نیست.
در دورانی مه مردم فرانسه شهروندان پاریسی را به فرار از شهر و پراکندن کروناویروس متهم می‌کنند و پلیس به شدت با قانون‌شکنان قرنطینه برخورد می‌کند، روایت دو نویسنده برجسته اصلا به دل مردم و دیگر نویسندگان ننشست. نیکولا کوئنل در توییتر نوشت: ای مردم فقیر، همه چیز در آپارتمان‌های ۱۵ متری با سه نفر ساکن روبه‌راه است؟ برای گذراندن زمان در دوران اسارت خانگی می‌توانید روایت یک نویسنده را از ویلای کنار دریا بخوانید.
دایان دوکره، دیگر نویسنده فرانسوی دنیای سلیمانی را با داستان‌های برادران گریم مقایسه کرد و نوشت: آنچه او در روزهای قرنطینه تجربه می‌کند، به دنیای بسیاری از مردم فرانسه بی‌ارتباط است. انگار اصلا در بخش‌هایی از این کشور انقلابی رخ نداده و همچنان ملکه ماری آنتوانت حکم می‌راند. اشاره دوکره به ماری آنتوانت از آن رو شباهت تاریخی دارد که گفته می‌شود آخرین ملکه فرانسه هیچ تصویری از شیوه زندگی و رنج مردم کشورش نداشت و به خوشگذرانی شهره بود.
کاربران شبکه‌های اجتماعی و هواداران سلیمانی و داریوسک هم به این بهانه جامعه روشنفکری فرانسه را هدف حمله‌های خود قرار دادند و نوشتند: در حالی که مردم به روزهای بسیار سخت پس از قرنطینه یا حتی مردن در تنهایی فکر می‌کنند، نوشتن از منظره دل‌انگیز طلوع آفتاب و حس خوب قدم زدن کنار ساحل دریا نشان می‌دهد آنها درکی از زندگی مردم ندارند.