همشهری آنلاین_ بهاره خسروی: برای مثال «الیزابت اول»، ساعت کوچکی داشت که دور بازو می‌بست. آقایان هم بیشتر از ساعت‌های جیبی استفاده می‌کردند. ساعت‌هایی که با یک‌بند طلا یا چرم به گوشه‌ای از لباس آویزان یا در جیب خود نگهداری می‌کردند.
اما با آغاز جنگ جهانی، این سنت تغییر کرد و استفاده از ساعت مچی میان مردان نیز مرسوم شد. تنظیم وقت در جنگ اهمیت زیادی داشت و برای هماهنگی آتش توپخانه‌ها، ساعت‌هایی به بازار آمد که هر ۲ دست را آزاد می‌گذاشت. خلبان‌ها به چنین ساعتی نیاز داشتند. همین نیاز موجب کنار رفتن ساعت‌های جیبی شد. اما جنگ جهانی بازار ساعت‌های مچی را حسابی داغ کرد. یکی از تاکتیک‌های جنگی «انگلیس» شلیک توپ پیش از حمله پیاده نظام‌ها بود و اشتباه در محاسبه زمان یعنی افزایش تلفات در بین نیروهای خودی.بنابراین استفاده از ساعت مچی در این عملیات‌ها، بهترین راهکار بود.
ورود ساعت مچی به ایران نیز به دوره قاجاریه می‌رسد.