امامزاده‌ای دنج و دلنشین که وجودش مایه برکت اهالی شده‌است. گنبد فیروزه‌ای رنگ آن از دور نمایان و حیاط بزرگش به گل‌های سرخ و سفید مزین شده‌است.
دورتادور امامزاده با درختان تنومند و شمشادهایی که یک در میان قرار گرفته محصور شده‌است. شبستان امامزاده اهل‌بن علی(ع) بزرگ است با طاق‌های ضربی از جنس آجر. دورتا دور دیوارهای بقعه شمایل‌هایی منتسب به ائمه معصوم(ع) نصب شده و همین فضا را روحانی می‌کند. از داخل شبستان نوساز امامزاده یک پله پایین می‌رود و به ضریح طلایی رنگ منتهی می‌شود. این‌طور که در شجره‌نامه امامزاده آمده، سیدی از نسل امیرالمؤمنین(ع) است و علتی که به آن اهل‌بن علی(ع) می‌گویند همین است.
اما از قرار معلوم روی سنگ مزار ایشان نسبتش را از شواهد موجود در امامزاده به امام حسن مجبتی(ع) داده‌اند. در سال 1328 ورودی بقعه دالان مانند بوده با سقفی چهار طاق، داخل دالان هم سکویی‌هایی بوده که روی آنها مردم اجناس خود را می‌فروختند. بنای امامزاده خشت و گل بوده است. از قرار معلوم رواقی هم داشته که در بازسازی‌های بعدی از بین رفته است.