همشهری آنلاین- مژگان مهرابی: تکیه «چال» حسینیه قدیمی است که به گفته اهالی دولاب قدمت آن به بیش از ۷۰۰ سال می‌رسد. وسعتی بالغ‌بر ۶۰۰مترمربع دارد و تا سال ۱۳۳۳ به‌صورت چادر بوده و در ماه‌های محرم و صفر پهلوانان محله با علم کردن ۲ تیرک و چادر بزرگ، خیمه امام حسین(ع) را آنجا برپا می‌کردند.
اما بعد از دهه ۳۰ فردی به اسم «احمد متبحری» از معتمدان محله برای ساخت حسینیه اقدام می‌کند و با کمک اهالی این مکان ساخته می‌شود. معماری تکیه چال، در نوع خود بی‌نظیر است. سقف تالار این حسینیه از طاق ضربی درست شده و در آن تیرآهن به کار نرفته و آجرها با ساروج کنار هم قرار گرفته‌اند. از دیگر شاخص‌های تکیه چال، وجود نخل بزرگی است که فقط روز عاشورا در محله گردانده می‌شود.
همچنین این حسینیه ستون نگهدارنده ندارد چون نخل وقتی وارد تکیه می‌شود بتواند به راحتی دور بچرخد. اما نخل تکیه چال که در واقع نمادی از تابوت نداشته امام حسین(ع) است، بانی آن فردی به نام «ارباب مهدی» بوده که با سفر به یزد با آیین نخل‌گردانی آشنا شده و وقتی برگشته، درخت‌های کاج باغش را چیده و از آنها برای درست کردن نخل استفاده کرده‌است.
مصداق نخل تکیه چال در تهران وجود ندارد. از عمر این نخل بیش از ۸ دهه می‌گذرد و اهالی در ماه‌های محرم و صفر آن را سیاهپوش می‌کنند.
درحال حاضر متولی تکیه چال خاندان متبحری هستند که از ۲۰۰ سال پیش نسل به نسل کلیددار این مکان معنوی بوده‌اند.