همشهری آنلاین_ شقایق عرفی‌نژاد: در این مدت و با چراغ خاموش سالن‌های نمایش، اهالی تئاتر به پلتفورم‌های مختلف مجازی رو آوردند و نمایش‌های آنلاین اجرا کردند. «محمدرضا شجاع» هم یکی از کارگردانانی است که اجراهای آنلاین مختلفی داشته است. او که ساکن محله سبلان است، این روزها با گروه ۸ نفری‌اش در حال تمرین نمایشی برای کودکان با همکاری سرای محله ارامنه است. او ۳۲ ساله است و کار نمایش را به‌صورت تجربی از سال ۹۱ شروع کرده. نمایش این گروه ۱۳ تیر ماه در پخش زنده اینستاگرام و یا به‌صورت ضبط‌شده در کانال‌های مجازی سرای محله ارامنه، پخش خواهد شد. با محمدرضا شجاع، کارگردان این نمایش، گفت‌وگو کرده‌ایم.
درباره ایده اجرای این نمایش و موضوع آن بگویید.
در سال‌های اخیر با رشد تکنولوژی و فراگیر شدن گوشی‌های همراه، کودکان هم به آن وابسته شده‌اند. آنها مدام سر در گوشی دارند و با بازی‌های کامپیوتری خودشان را سرگرم می‌کنند. این کار به‌طور حتم مشکلات جسمی و روحی برای آنها به دنبال خواهد داشت. فکر کردیم در این روزها که فعالیت آنها کمتر هم شده است، از طریق همین گوشی‌ها که به آن عادت دارند، بازی‌های مختلفی را که خودمان هم در بچگی و در کوچه بخشی از آنها را انجام می‌دادیم، به آنها یاد بدهیم. با این کار هم یک نمایش سرگرم‌کننده موزیکال می‌بینند و هم چند بازی یاد می‌گیرند. بازی‌هایی مثل عموزنجیرباف که نیاز به فعالیت بدنی دارد و آن را در خانه هم می‌توان انجام داد.
زمان اجراها چقدر است؟
اجراها بنا بر توافقی که با سرای محله ارامنه خواهیم داشت، ۱۰ تا ۳۰ دقیقه خواهند بود.
اجراهای دیگری هم خواهید داشت؟
بله. ما قراردادی برای اجراهای متعدد آنلاین با سرای محله ارامنه داریم. نخستین آنها همین نمایشی است که درباره آن صحبت کردیم. ایده نخستین نمایش از خود گروه بود، اما برای اجراهای بعدی آماده‌ایم از ایده‌های مسئولان سرای محله و خانم بختیاری، مدیر سرای محله استفاده کنیم. ما این آمادگی را داریم که هر ۲ هفته یک نمایش ۱۰ دقیقه‌ای برای سرای محله اجرا کنیم.
با توجه به شرایط کرونا، تمرین‌ها چطور انجام می‌شود؟
تمرین‌ها را با رعایت فاصله اجتماعی در خود سرای محله ارامنه انجام دادیم. وقتی بچه‌ها وارد پلاتوی تمرین می‌شدند، دست‌هایشان را با الکل ضدعفونی می‌کردند و روی لباسشان هم الکل می‌پاشیدند و پاپوش می‌پوشیدند. خود اتاق را هم هر روز ضد عفونی می‌کردیم. زمانی هم که تمرین تمام می‌شد باز دست‌ها و لباس‌ها را با اسپری الکل ضدعفونی می‌کردیم. ضمن اینکه فضایی هم که در آن تمرین می‌کردیم ۵۰متر بود. بنابراین انقدر کوچک نبود که نزدیک هم باشیم.
در باره گروهتان توضیح بدهید.
ما یک گروه ۸ نفری هستیم. کوچک‌ترین عضو ما امیرحسین حیدری است که ۱۴ سال دارد و بزرگ‌ترینمان هم حمید فضل‌الله، ۳۴ ساله است. مارال محمدی، همسرم، دیگر عضو گروه است که سال‌هاست کار کمدی و کودک می‌کند. نیره قریب، عماد مهدی‌زاده و مسعود مسعودیان هم از دیگر اعضای گروه هستند.
فکر می‌کنید سرای محله‌ها چقدر در آشنا کردن اهالی با نمایش، و حالا در مورد گروه شما آشنایی بچه‌ها با نمایش، نقش دارند؟
این مراکز به دلیل محلی بودن و دسترسی آسان می‌توانند در این زمینه بسیار مؤثر باشند. این‌سراها می‌توانند فضاهایی برای اجرای تئاتر برای کودکان داشته باشند. گروه ما طرح‌های بسیار زیادی برای کودکان چه در زمینه نمایش‌های موزیکال و چه در زمینه تئاتردرمانی دارد. اگر سالن‌های نمایشی با ظرفیت ۸۰ نفر در محله‌ها برای اجرای این طرح‌ها وجود داشته باشد، کودکان از آنها استقبال خواهند کرد. همان‌طور که در سرای محله جنت‌آباد این اتفاق افتاده است و مردم از سالن ۱۵۰ نفری این‌سرا استفاده می‌کنند.
از اجرای این نمایش‌های آنلاین برای کودکان در سرای محله ارامنه عایدی هم دارید؟
خیر. این نمایش‌ها کاملاً رایگان هستند.
چرا این کار را می‌کنید؟
عاملی در تئاتر وجود دارد به نام عشق که هیچ چیز دیگری از آن قوی‌تر نیست. بچه‌های این گروه هم نیاز مالی ندارند و بنابراین تنها به خاطر اعتقادی که به این کار داریم، آن را انجام می‌دهیم. ما در کهریزک و مدارس بهشت رضوان و کوشا که مختص کودکان توانیاب هستند هم به‌صورت رایگان نمایش اجرا می‌کردیم. چون به این کار باور داریم.
کارهای بعدی گروه هم برای کودکان خواهد بود؟
بله حتماً برای کودکان خواهند بود. هرچند ایده‌هایی هم برای نمایش‌های بزرگسال داریم.