همشهری آنلاین_ زهرا بلندی: «فضل علی کریمی» با ادامه تحصیل در رشته فیزیوتراپی از ۱۸سال پیش با این شعار که درمان هیچ‌کس نباید به دلیل ناتوانی در تأمین هزینه هامتوقف شود، مرکزی برای ارائه خدمات فیزیوتراپی و لیزردرمانی تأسیس کرد. او از آن روز تاکنون به ارائه خدمات فیزیوتراپی با قیمت مناسب می‌پردازد و بیماران کمتربرخوردار را از خدمات رایگان و تخفیف‌های ویژه بهره‌مند می‌سازد. در روزهایی که بسیاری از اهالی محله و مراجعه‌کنندگان با مرام و مسلک این ساکن قدیمی محله عبدل‌آباد آشنا هستند، ساعتی با او همراه می‌شویم تا ما هم بیشتر درباره‌اش بدانیم.
ساعت از ۳بعد از ظهر گذشته است. کریمی روپوش سفیدش را به تن کرده. بعد از گذاشتن ماسک و شیلد به روی صورت با دقت و به آرامی مشغول تنظیم دستگاه‌ها می‌شود تا شرایط ورود بیماران را مهیا کند. مراجعه‌کنندگان به تدریج وارد مطب می‌شوند. از سالمند ۷۰ساله تا جوان ۲۰ساله برای درمان به اینجا آمده‌اند و یکی یکی بعد از هماهنگی با منشی وارد سالن فیزیوتراپی می‌شوند. حین کار است که از کریمی می‌خواهیم تا از انگیزه‌اش برای ارائه خدمات خیرخواهانه حرف بزند. این خیّر ۴۹ساله که اصالش به یکی از روستاهای استان زنجان برمی‌گردد با اشاره به اینکه از ۱۰سالگی همراه خانواده به محله نعمت‌آباد تهران کوچ کرده است، می‌گوید: «روحیه خیرخواهی و کمک به همنوعان یادگار پدر و مادرم است. با حفظ این فرهنگ از نوجوانی عضو بسیج محله شدم و سال ۱۳۶۶ وقتی ۱۶سال بیشتر نداشتم داوطلبانه به جبهه اعزام شدم.»
این جانباز ۱۵درصد که سابقه ۱۶ماه فعالیت در جبهه را دارد با اشاره به علاقه‌مندی‌اش به ادامه تحصیل می‌گوید: «پس از بازگشتم از جبهه تصمیم گرفتم در رشته‌ای ادامه تحصیل بدهم که بتوانم خدمتگزار همنوعانم باشم. در دانشگاه علوم پزشکی ایران در رشته فیزیوتراپی قبول شدم و بعد از فارغ‌التحصیلی و کسب تجربه از سال۱۳۸۱ مرکز فیزیوتراپی‌ام را در محله عبدل‌آباد راه‌اندازی کردم.» کریمی درباره نیت قلبی‌اش از همان روزهای ابتدایی کار می‌گوید: «هیچ‌کس نباید به دلیل نداشتن استطاعت مالی اینجا را ترک کند. با این شعار کارم را آغاز کردم و تاکنون تلاشم این بوده که هیچ‌کس با ناراحتی و نارضایتی اینجا را ترک نکند.» کریمی با بیان اینکه لیسانس فیزیوتراپی و فوق‌لیسانس فیزیولوژی ورزشی دارد و در حال حاضر دانشجوی دکترای ترم پایانی رشته بیوشیمی متابولیسم در دانشگاه علوم تحقیقات است، می‌گوید: «هر روز از ساعت ۱۵:۳۰ تا ۲۰ اینجا هستم، اما هیچ‌وقت به این کار به‌عنوان یک منبع درآمد نگاه نکرده‌ام. من کارمند فیزیوتراپی بیمارستان امام خمینی(ره)و مدرس مبحث فیزیولوژی در دانشگاه علوم تربیتی واحد اسلامشهر هستم و بیشترین دلیل حضورم در این مطب مداوای مردم و خوشحالی آنهاست.»
- جامانده از مدافعان حرم
ساختمان اینجا نسبتاً قدیمی و کوچک است، امابا نصب پرده و پارتیشن بخش‌های مختلف فیزیوتراپی و لیزردرمانی را از یکدیگر جدا کرده‌اند. با افزایش تعداد مراجعه‌کنندگان جنب‌وجوش کریمی بیشتر شده و همه بخش‌ها را زیر نظر می‌گیرد. او ضمن پاسخگویی مطلوب به بیماران در ادامه صحبت‌هایش از همراهی و تشویق‌های همیشگی خانواده در انجام امور خیر یاد کرده و می‌گوید: «همسرم معلم دینی و قرآن است. یکی از دخترانم دانشجوی مهندسی معماری و دیگری در پایه نهم تحصیل می‌کند.» او با اشاره به اینکه انجام رایگان فیزیوتراپی در دهه اول محرم طرحی بود که به پیشنهاد همسرش به مدت ۱۵سال از سال۱۳۸۱ انجام داده است، می‌گوید: «با اطلاع‌رسانی قبلی طی این ۱۰روز فیزیوتراپی بیماران را رایگان انجام می‌دادیم که البته گاهی تا دهه دوم هم ادامه پیدا می‌کرد. با استقبال چشمگیر مراجعه‌کنندگان که روزانه تا حدود ۳۰۰موردهم می‌رسید، خدمت‌رسانی به افراد سخت شد و تصمیم گرفتیم این کار را بدون اطلاع‌رسانی قبلی به مراجعه‌کنندگانی که اتفاقی به مطب مراجعه می‌کنند ارائه دهیم.»
به دلیل عضویت در بسیج از سال۱۳۶۲، ارتباط زیادی با مراکز بسیج و هیئت‌های مذهبی دارد. کریمی با اشاره به این موضوع می‌گوید: «بیش از ۸۰درصد مراجعه‌کنندگان نیازمند از طریق اقوام، دوستان، بسیجیان و بیماران قبلی به ما معرفی می‌شوند. در اینجا به روی همه باز است. به همه آنها سپرده‌ام هر بیماری را که احساس کردند نیاز به فیزیوتراپی دارد و توانایی پرداخت هزینه درمانش را ندارد به اینجا معرفی کنند.»ارائه خدمات رایگان به‌صورت ماهانه به بیش از ۵بیمار، همکاری با حدود ۶مرکز خیریه و ارائه خدمات رایگان به افراد معرفی شده از سوی آنها، حمایت ویژه از مهاجران افغان که بیمه ندارند، ارائه خدمات به افراد تحت پوشش بهزیستی و کمیته امداد، ارائه ۳۰درصد تخفیف به اعضای خانه کارگر از دیگر خدماتی است که کریمی با اشاره به آنها می‌گوید: «برخی افراد دارای بیمه تکمیلی هستند، اما در حال حاضر توانایی پرداخت هزینه فیزیوتراپی را ندارند. من درمان این بیماران را با دریافت هزینه‌ای ناچیز یا حتی هیچ هزینه‌ای انجام می‌دهم. با ارائه نامه از آنها می‌خواهم بعد از دریافت وجه از بیمه(که شاید ۲تا ۵ هم طول بکشد) آن را برای من بیاورند.» او بین صحبت‌هایش خود را جامانده از مدافعان حرم لشکر ۲۷ نام برده و می‌گوید: «خیلی دوست داشتم به سوریه اعزام شوم ولی فرمانده‌ام موافقت نکرد. من که از آنها جا ماندم حداقل دوست دارم اینجاکاری برای رضای خدا انجام بدهم. وقتی این کارها را انجام می‌دهم خودم خیلی سرحالم و حال دلم خوب است.»
- بیمارانی که دستیار شدند
«نخستین بار سال۱۳۸۱ برای ادامه روند درمان فلج اطفال و ضعف شدید درعضلات پا که از کودکی همراهم بود به اینجا آمدم. به لطف خدا و محبت‌های دکتر کریمی هم پاهایم بهبود یافت و هم صاحب شغل شدم.» «گلناز اکبری» دستیار و منشی جوان این مطب که امروز با مهربانی در حال خوشامدگویی و بدرقه بیماران است با بیان این موضوع می‌گوید: «نخستین بار بعد از شنیدن حرف‌های پزشکی که معتقد بودبه‌زودی پاهایم را از دست خواهم داد به اینجا آمدم.
امیدی به بهبودی نداشتم، اما به توصیه بستگان برای فیزیوتراپی به مطب آقای دکتر کریمی آمدم. شاید باورش سخت باشد، اما از آن روز با نور امیدی که دکتر در دلم روشن کرد همه چیز خوب شد. پاهایم بهبود یافت، انگیزه‌ام برای زندگی چند برابر شد، ازدواج کردم و صاحب ۲فرزند شدم و از همه مهم‌تر از همان سال در اینجا مشغول به کار هستم.» اکبری با اشاره به نحوه اشتغالش در این مرکز می‌گوید: «در خانه کارهای دستی مثل گلسازی درست می‌کردمو می‌فروختم. وقتی آقای دکتر متوجه علاقه‌ام به کار کردن و کسب درآمد شد به من پیشنهاد داد تا به‌عنوان منشی و دستیار در اینجا مشغول به کار شوم. تنها موضوعی که از روز اول به من یادآوری کرد این بود که مدیونم اگر مراجعه‌کننده‌ای را به دلیل نداشتن وجه از اینجا رد کنم. سال‌هاست به همین سبک‌کاری ادامه داده و دیگر همه اهل محل او را به خوشنامی می‌شناسند.»
«مریم اعتمادی» بانوی جوان دیگری است که از ۶سال پیش به‌عنوان منشی و دستیار در این مرکز فیزیوتراپی مشغول به کار شده است. او با اشاره به اینکه نخستین بار برای درمان مشکل آرتروز زانویش به اینجا مراجعه کرده و طی ۱۰جلسه مشکلش رفع شده است، می‌گوید: «آقای دکتر نیازمند نیروی کار بود. به دلیل سؤال‌های متداولی که در مراجعه‌هایم درباره فیزیوتراپی می‌پرسیدم متوجه علاقه‌ام به این شغل شد و به من پیشنهاد دادتا در اینجا مشغول به کار شوم و من هم پذیرفتم. طی چند هفته اول به‌صورت تجربی کار را از او یاد گرفتم و بعد به‌عنوان منشی و دستیار همکاری‌ام را با این گروه آغاز کردم.» اکبری در ادامه به رفتار کریمی با بیماران و همکارانش اشاره کرده و می‌گوید: «تا به حال ندیده‌ام کسی با ناراحتی و دلخوری اینجا را ترک کند. مهم‌ترین انگیزه‌اش برای کار کردن در اینجا خدمت‌رسانی خوب به مردم و جلب رضایت آنهاست.»