این افراد دچار عفونت اما بی‌علامت می‌توانند نقش مهمی در انتشار ویروس کرونا داشته باشند. این افراد از عفونت خود بی‌خبر هستند، بنابراین ممکن است در خانه نمانند یا احتیاطاتی مانند ماسک زدن یا فاصله گرفتن جسمی از دیگران را رعایت نکنند و در نتیجه ویروس را به دیگران منتقل کنند.
افراد که آنها را بی‌علامت می‌خوانیم، ممکن است ممکن است در تمام طول دوره عفونت هیچ علامتی بروز ندهند.
گروه دیگری ممکن است در ابتدای عفونت بی‌علامت باشند اما پس از مدتی علائم در آنها بروز کند. بالاخره گروهی از افراد ممکن است علائم خفیفی داشته باشند، مثلا سرفه خفیف یا اندکی بدن‌درد یا سایر علائم شبیه یک سرماخوردگی جزئی. این افراد ممکن است چون علائم چندانی ندارند، آزمایش ندهند و عفونت در آنها تشخیص داده نشود.
تخمین فعلی این است که شدت سرایت ویروس از افراد بی‌علامت دچار کرونا حدود ۷۰ درصد این میزان در افراد علامت‌دار باشد.
همچنین تخمین زده می‌شود که حدود ۴۰ درصد از موارد انتقال ویروس کرونا از افراد بی‌علامت ناشی شود.
واگیری ویروس پیش از علامت‌دار شدن فرد شروع می‌شود و هنگامی‌که فرد برای نخستین بار احساس ناخوشی می‌کند، به بیشترین میزان خود می‌رسد و در افراد دچار بیماری خفیف ممکن است تا روز هشت تا نهم پس از شروع علائم ادامه یابد. در افرادی که دچار بیماری شدید می‌شوند، واگیری ویروس برای مدت بسیار طولانی‌تری ادامه پیدا می‌کند.
افراد بی‌علامت نیز مانند افراد علامت‌دار از طریق قطرک‌های تنفسی آلوده که از دهان و بینی‌شان خارج می‌شود یا در تماس مستقیم یا از طریق آلوده کردن سطوح و اشیا می‌توانند ویروس را به دیگران منتقل کنند. حتی هنگام حرف زدن هم مقداری از قطرک‌های آلوده از دهان شما خارج می‌شود. هنگامی‌که بینی‌تان را می‌خارانید، دهانتان را لمس می‌کنید یا چشم‌هایتان را می‌مالید و بعد با دیگران دست می‌دهید یا سطوح را لمس می‌کنید، امکان انتقال با ویروس فراهم می‌شود