شرایط زیست و مقررات خاص خودش را دارد. بنابراین شهروندان برای بالا بردن کیفیت زندگی خود و دیگران و افزایش احساس رضایتمندی و نشاط در جامعه ملزم به رعایت مقرراتی هستندکه خاص زندگی در شهر است.
برخی از مقررات باید طبق عرف جامعه و موازین اخلاقی و اجتماعی رعایت شود و در یک کلام کتاب و قانونی نا نوشته دارند. مثلاً مسیرهای ویژه‌ای در پیاده‌روها که شهرداری‌ها برای تردد معلولان و نابینایان ایجاد کرده‌اند متأسفانه برای برخی‌ها چندان اهمیتی ندارد. در واقع مدیریت شهری برای تسهیل عبور و مرور روشندلان در پیاده‌روهای شهر مسیری را ایجاد کرده است. مسیری که با موزائیک‌های نارنجی و برجسته در پیاده‌روها مشخص شده و این امکان را برای نابینایان فراهم می‌کند که در مسیری تعیین شده و مناسب حرکت کنند و به مقاصد خود برسند.
اما گاهی وقت‌ها مسیر ویژه نابینایان با وسایل و ابزار مختلف از جمله موتورسیکلت، خودرو، چرخ‌دستی، مصالح ساختمانی مسدود شده و با این کار ضمن به خطر انداختن جان آنها، این قشر را از حق و حقوق قانونی برای حضور در اجتماع محروم می‌کنند. این گروه از شهروندان باید حق آنها را به رسمیت بشناسند. اگر حقوق شهروندی را بشناسیم و بدانیم همه ساکنان شهر، به‌ویژه معلولان باید مثل دیگران پویایی و نشاط اجتماعی داشته باشند، دیگر شاهد انزوا و گوشه‌گیری این اقشار در خانه‌شان نخواهیم بود. متأسفانه تاکنون نتوانسته‌ایم آن‌طور که باید شهر را برای حضور معلولان آماده و مهیا کنیم.