همشهری آنلاین_بهاره خسروی: قدیم‌ها که هنر هفتم تازه برای خودش طرفدارانی پیدا کرده بود و در دل مردم جا باز کرده بود، آپارت‌های سینماها زغالی بود. این آپارات‌ها تسمه‌ای بودند و هرکدام هندل داشتند.
از آنجا که پرده سینما رو به بالا بود، پرده آپارات‌ها هم سربه‌هوا بودند. همین آپارات‌ها میله‌های برنجی با یون مثبت و منفی داشتند. اگر بیش از حد این یون‌ها به هم می‌چسبید پرده زرد می‌شد و اگر فاصله پیدا می‌کرد دستگاه آپارات خاموش می‌شد. خاموشی دستگاه‌های آپارات فریاد و ناسزای تماشاچیان را همراه داشت و اعتراضشان اغلب با سوت زدن ابراز می‌شد؛ اعتراضی که اغلب بر سر آپاراتچی بی‌نوا آوار می‌شد.
کار با دستگاه آپارات زغالی چیزی شبیه جوشکاری بود. آپاراتچی باید بالای سر دستگاه آپارات می‌ایستاد. این دستگاه ۲ دسته داشت که آن را به سمت جلو حرکت می‌داد. چون در غیراین صورت زغال‌ها می‌سوخت و زمین می‌ریخت. چشم‌ها و ریه آپاراتچی‌ها به همین دلیل در معرض خطر بود. اغلب زغال‌های مورد استفاده در دستگاه‌های آپارات خارجی بودند و براساس سهمیه‌بندی روزی ۳ جعبه زغال برای نمایش ۶ سئانس فیلم به آپاراتچی‌ها تعلق می‌گرفت. قیمت این زغال‌ها دانه‌ای ۱۵ تا ۲۰ ریال بود.