به گفته «عباس حسینی»، نویسنده کتاب «این اتولی که من می‌گم»، سال ۱۳۰۳ شمسی در گاراژ حسینی در سه‌راه امین‌حضور محله سرچشمه به دلیل وجود چشمه‌ها و قنات‌های متعدد، نخستین ایستگاه آتش‌نشانی راه‌اندازی شد. این ایستگاه فعالیتش را به مدیریت «وربا»، ژنرال بازنشسته روسی که بعضی‌ها از او به‌عنوان کلنل هم یاد می‌کنند، همراه ۱۵ نفر از کارکنان آموزش‌دیده نظامی با ۴ دستگاه اتومبیل با مارک «توپر» با عنوان «اطفائیه حریق» زیر نظر بلدیه تهران آغاز کرد.
اما مدتی بعد از فعالیت این ایستگاه، دومین ایستگاه آتش‌نشانی در گورستانی در شمال غربی حسن‌آباد که میرزا کوچک خان جنگلی، استاد کلهر و نامداران زیادی در آن آرمیده بودند، با امکانات و ساماندهی بهتری راه‌اندازی شد. در واقع نخستین اداره آتش‌نشانی تهران در آذر سال ۱۳۰۷ و با استخدام شوفرهایی از قشون و گروهبان‌هایی از هنگ بهادران و آهنین رسماً در همین ایستگاه تشکیل شد.
جالب است بدانید که نخستین آتش‌سوزی که توسط مأموران این اداره خاموش شد، روز هشتم مهر سال ۱۳۰۸ رخ داد. در این آتش‌سوزی وسیع، سالن سینمایی که به بانوان تعلق داشت و به صنعتی مشهور بود، در لاله‌زار طعمه حریق شد و با وجود همه تلاش‌ها، در نهایت این سالن تازه‌تأسیس خاکستر شد. بعدها با مرور زمان و افزایش امکانات در محله‌های شمیران، بهجت‌آباد، چهارراه مولوی و شهباز، ایستگاه‌های آتش‌نشانی راه‌اندازی شد.