به گزارش همشهری آنلاین، ایزوله کردن شخصی (self-isolation) به معنای آن است که افرادی که احتمالا دچار بیماری کووید-۱۹ هستند و علائم خفیف بیماری را تجربه می‌کنند (شدت بیماری‌شان در حدی نیست که نیاز به ایزوله شدن در بیمارستان داشته باشند)، به طور داوطلبانه در خانه بمانند و خود را از دیگران جدا کنند. هدف از ایزوله کردن شخصی پیشگیری از انتشار ویروس از فرد دارای عفونت به افراد دیگری است که دچار عفونت نیستند. در صورت امکان، تصمیم برای ایزوله کردن خانه باید بر اساس توصیه پزشکی باشد. اگر آزمایش کرونا در شما مثبت است، هم باید خودتان را در خانه ایزوله کنید.
در این موارد باید قویا ایزوله کردن خودتان را در خانه باید مد نظر قرار دهید:
- اگر آزمایش کرونا داده‌اید و منتظر نتیجه آزمایش هستید.
- اگر در معرض ویروس کرونا قرار گرفته‌اید و دچار علائم شاخص کووید-۱۹( تب، سرفه و اشکال در تنفس) هستید، چه آزمایش داده باشید و چه نه.
همچنین در صورتی که دارای علائم شاخص کووید-۱۹ (تب، سرفه و اشکال در تنفس) هستید، اما سابقه قرارگیری در معرض کروناویروس را ندارید و آزمایش کرونا هم نداده‌اید، ممکن است است ایزوله کردن در خانه لازم باشد. در این مورد، منطقی است که خودتان را تا زمانی که علائمتان کاملا برطرف شوند یا زمانی که بتوانید آزمایش کرونا بدهید و نتیجه آزمایش‌تان منفی باشد، در خانه ایزوله کنید.
قرنطینه کردن شخصی (self-quarantine)، ماندن در خانه برای ۱۴ روز را کسانی باید انجام دهند که یک عضو خانوارشان دارای عفونت کرونا است، چه خودشان دچار عفونت باشند و چه نه. همچنین کسانی که در معرض ویروس کرونا قرار گرفته‌اند، اما دچار علائم مربوط به کووید-۱۹ (تب، سرفه و تنگ‌نفس) نیستند، هم باید به طور داوطلبانه خودشان را در خانه قرنطینه کنند.
هدف از قرنطینه‌کردن هم مانند ایزوله کردن پیشگیری از انتشار احتمالی کووید-۱۹ است. در این مورد هم، تصمیم به قرنطینه کردن باید بر اساس توصیه پزشک باشد.
گرچه ایزوله شدن یا قرنطینه شدن در خانه ممکن است کار راحتی به نظر رسد، باید خودتان را آماده مدت طولانی دور ماندن از دیگران و تشویش درباره سلامت خودتان و عزیزانتان آماده کنید. حفظ تماس با دیگران با تلفن یا به شکل آنلاین ممکن است برای حفظ ارتباطات اجتماعی، تقاضای کمک کردن و اطلاع دادن وضعیت‌تان به دیگران سودمند باشد.