گفته می‌شود بنای اصلی ساختمان بقعه به قرن یازدهم برمی‌گردد و از آثار دوره صفوی است. تزیینات و ایوان شرقی رواق آن توسط «میرزا کاظم خان نظام الملک» از رجال و درباریان دوره قاجار و پسر اول میرزا آقاخان نوری (صدراعظم ناصرالدین شاه) در سال ۱۲۷۴ قمری ساخته شده و گنبدی بزرگ بر فراز آن و ایوانی هم در شمال حرم دارد. در خاتم بقعه هم توسط همین فرد وقف شده و تاریخ ۱۲۷۴ قمری روی آن نقش بسته است.
در کتیبه کاشی خشتی ایوان بقعه، اشعاری به خط نستعلیق دیده می‌شود که شامل مدح‌بانی عمارت است. تعمیر و مرمت حرم در سال‌های ۱۳۲۹ و ۱۳۷۸ انجام شده و از فعالیت‌های عمرانی سال‌های اخیر می‌توان به ساخت سر در ورودی محوطه بقعه اشاره کرد. ضریح بقعه از جنس فولاد با روکش طلاست که در سال۱۳۶۸ ساخته و نصب شده است. این بقعه به دلیل نزدیکی به حرم حضرت عبدالعظیم(ع) و به خاطر محوطه بزرگ و با صفایش، قبل از شیوع ویروس کرونا، همه روزه پذیرای زائران و جهانگردان زیادی بود. این مکان مذهبی ۱۴ اردیبهشت سال ۱۳۷۸ با شماره ۲۳۱۳ به ثبت آثار ملی رسیده است.