این فرودگاه که ۸ مرداد سال ۱۳۰۱ راه‌اندازی شد، در جذب مهاجران نقش زیادی داشت و کم‌کم خانه‌های زیادی در اطراف آن ساخته شدند. «التفات امجدی» که متولد سال ۱۳۳۶ است و از ساکنان قدیمی شهرک شریعتی به شمار می‌رود، می‌گوید: «سال ۱۳۴۹ خبری از خانه و محله در این محدوده نبود. اطراف فرودگاه حصار نداشت و شبیه یک زمین بایر و بیابان بود. بچه‌ها به شوق دیدن هواپیماها وارد فرودگاه می‌شدند و چندنفر از دوستان ما هم در این فرودگاه زخمی شده و فوت کردند. مردم نامهای نوشته و امضا کردند تا ارتش جلو تلفات را بگیرد. بعد از آن در سال ۱۳۵۰، اطراف فرودگاه با سیم خاردار محصور شد.»
وی با بیان اینکه پادگان قلعه‌مرغی معضلات زیادی برای اهالی ایجاد کرده بود، می‌گوید: «صدای هواپیماها زیاد بود و زمانی که باد می‌آمد، گرد وخاک زمین‌های پادگان به هوا برمی‌خاست و به خانه‌های ما وارد می‌شد.»
امجدی درباره چگونگی تردد مردم در آن روزها به محله‌های مختلف می‌گوید: «نقطه اتصال محله‌های شریعتی (شهرک شاهپور سابق)، جوادیه و نازی‌آباد، کوچه شهید «منور دورباش» فعلی بود. مردم از این کوچه به محله‌های مختلف تردد می‌کردند و آن زمان، خیابان شهید لطیفی که حالا به معبر اصلی محله تبدیل شده و محله‌های مختلف را به همدیگر متصل کرده، عرض خیلی کمی داشت.
خیلی از روستایی‌ها، گوسفندهای خود را از طریق جاده ساوه (بزرگراه شهید آیت‌الله سعیدی فعلی) به شهرک شریعتی آورده و شب‌ها در کاروانسرای حاج «مرتضی وثوقی» استراحت می‌کردند. این کاروانسرا در خیابان مهران فعلی قرار داشت و حالا به مجتمع مسکونی سهند تبدیل شده است. سپس گوسفندهای خود را از طریق خیابان ۱۲ متری غار (شهید امکانی فعلی) و کوچه شهید دورباش، با پای پیاده به کشتارگاه (میدان بهمن) می‌بردند. در وسط سه‌راه شریعتی فعلی، پاسگاه ژاندارمری وجود داشت و صاحب بیشتر زمین‌های اینجا فردی به اسم نوخواسته بود. اشخاصی به نامهای مرزبان و شهبازی هم زمین‌های زیادی در اینجا داشتند.»