سروش جنابی / دبیر تحریریه : «شهر زیست‌پذیر» شعار این دوره از مدیریت شهری، دربرگیرنده زندگی اجتماعی شهروندان است که خارج از چارچوب حیطه شخصی جریان می‌یابد. «شهر زیست‌پذیر» شعار این دوره از مدیریت شهری، دربرگیرنده زندگی اجتماعی شهروندان است که خارج از چارچوب حیطه شخصی جریان می‌یابد. بدین‌ترتیب، تأمین و تجهیز زیرساخت‌ها در حوزه حمل و نقل، تردد سواره و پیاده، ساماندهی و نگهداشت فضای شهر و ایجاد امکانات برای گذراندن اوقات فراغت با توسعه قلمروهای عمومی در زمره وظایف مدیریت شهری قرار می‌گیرند.
در شهر زیست‌پذیر همه اقدامات با رأی و نظر شهروندان صورت می‌پذیرد و ساختارهایی برای این مهم تعبیه و سیاست‌هایی نیز برای پیشبردش اعلام شده که مهم‌ترین آن، محله‌محوری است. ناگفته پیداست که این مفهوم امضا و رضایتمندی ساکنان هر محله را در بطن خود دارد.
اما گاهی این سیاست‌ها متناقض اجرا می‌شوند به گونه‌ای که نمی‌توان نقطه هدف، یعنی رضایتمندی مردم، را به درستی تشخیص داد؛ چه آنکه یک اقدام با استدلالی منطقی مثل درآمدزایی هر آنچه در طول سال‌ها بافته شده بود پنبه می‌کند. احداث زمین‌های ورزشی معمولاَ داخل یا مجاور فضاهای سبز شهری یکی از این موارد است.
در بسیاری از محله‌ها، زمین‌های ورزشی را که در فضاهای بی‌دفاع یا اراضی عمومی با بوق و کرنا به اهالی محله دادند، پس از چند سال به بخش خصوصی واگذار و سئانس‌های محدودی آن هم با پرداخت کرایه به ساکنان محله تخصیص داده شد. گزارش‌های ما از مناطق مختلف تهران نشان می‌دهند که اهالی همواره به این کار از ابتدا معترض بوده‌اند و در عین حال، پیمانکاران تقریباً هیچ‌گاه کارنامه مطلوبی از خود به جای نگذاشته‌اند تا حدی که در مواردی خود شهرداری از آنها سلب امتیاز کرده و زمین را به محله بازگردانده است.
زمین بازی بوستان اوستا در خیابان انقلاب هم ظاهراً در شرف از سر گذراندن چنین تجربه‌ای است. اهالی نگرانند و می‌پرسند که تنها محل بازی نوجوانان و جوانان محله با چه استدلالی از آنها دریغ می‌شود. همچنان معتمدان محله جمهوری اسلامی پرسش محکم‌تر و منطقی‌تری را مطرح می‌کنند که چرا با آنها مشورت نشده و چرا مدیریت زمین مزبور به آنها واگذار نمی‌شود.
ما هم نکته دیگری را به سؤالات فوق می‌افزاییم: در روزهای غمبار کرونایی و فشارهای اقتصادی بی‌سابقه، آیا بهتر نیست ملاحظاتی در مورد تصمیم‌هایی که مردم را مستقیم متأثر می‌کند، وجود داشته باشد؟
این دست اقدامات به مثابه پس گرفتن یک هدیه پس از گذشت سال‌ها از دوست ارزشمندی است که همواره او را در صحبت‌ها، طرح‌ها و برنامه‌ها عزیز شمرده و بر صدر نشانده‌ایم.