همشهری آنلاین_زهرا کریمی: به گفته «سید قاسم علی میرزایی» عضو شورای روستایی ناصرآباد این بازی مخصوص شب حنابندان بود. آنقدر این بازی سرگرم‌کننده و چالشی است که معمولاً جوانان باهوش، ذکاوت و چابک از عهده آن بر می‌آیند.
او می‌گوید: «تنها ابزار این بازی یک قوطی کبریت با یک پارچه لنگی است.
هنوز هم این بازی در مراسم مرسوم است و گاهی در دورهمی‌های خانوادگی هم برگزار می‌شود. از پدرانمان این بازی سینه به سینه به ما رسیده است. ما هم برای ماندگاری آن در جمع‌های خانوادگی از فرصت استفاده می‌کنیم و این بازی را انجام می‌دهیم. قواعد بازی در حین بازی آموزش داده می‌شود. با توجه به علاقه و استقبال نوجوانان و جوانان از بازی‌های بومی قرار است بازی‌های ترنه بازی، الک دولک و توپ ارره را بعد از شرایط کرونا در روستا با عنوان بازی‌های بومی اجرا کنیم.»