حامد عابدین‌زاده / رئیس انجمن خانواده ناشنوایان ایران : دسترسی نداشتن به وسایل ارتباطی و امکانات، از بزرگ‌ترین مشکلات جامعه ناشنوایان در دوران کروناست.همه می‌دانیم که تنها راه ارتباطی ناشنوایان با مردم شنوا لب‌خوانی است، اما شیوع کرونا و استفاده از ماسک این راه ارتباطی را با شنوایان قطع کرد و ناشنوایان و کم‌شنوایان برای انجام امور روزمره مانند خرید، بانک، انجام کارهای اداری و... با مشکلات بسیاری مواجه شده‌اند. از طرف دیگر، شیوع کرونا بسیاری از خانواده‌ها را با مشکلات اقتصادی مواجه کرده و جامعه ناشنوایان هم از این قاعده مستثنا نیستند. بسیاری از این خانواده‌ها توانایی خرید ماسک و مواد ضدعفونی را ندارند و نیازمند حمایت دولت و بهزیستی هستند.
شیوع کرونا برای مسئولان و جامعه پزشکی روشن و شفاف کرد که زبان اول افراد ناشنوا، زبان اشاره ایرانی است. فردی که از سمعک استفاده می‌کند یا عمل کاشت حلزون انجام داده هنوز هم یک ناشنوا محسوب می‌شود و در کنار گفتاردرمانی و اقدامات دیگر باید زبان اشاره را هم به‌عنوان زبان اصلی یاد بگیرد. بر این اساس، ضرورت دارد که مسئولان از زبان اشاره حمایت کنند، به رسمیت بشناسندش و برای آن ارزش و احترام قائل باشند. نباید جامعه پزشکی و مسئولان از طرف خودشان برای جامعه ناشنوایان تصمیم‌گیری کنند. نبود مترجم در مراکز درمانی یکی دیگر از مشکلاتی است که به گرفتاری‌های ناشنوایان در این دوران دامن زده است. دولت، مسئولان و ارگان‌هایی مانند سازمان بهزیستی، صدا و سیما و شهرداری درخصوص نحوه برخورد افراد شنوا با ناشنوایان و راه‌های ارتباطی با این افراد چنان‌که باید فرهنگسازی نکرده‌اند.
شهرداری‌ها می‌توانستند با استفاده از بیلبورد نکات بهداشتی را در معرض دید ناشنوایان قرار دهند. متأسفانه در ابتدای شیوع، صدا و سیما هم برای آگاه‌سازی جامعه ناشنوایان اقدامی نکرد در حالی که می‌توانست کلیپی با زبان اشاره ایرانی بسازد و چگونگی رعایت پروتکل‌های بهداشتی و... را برای ناشنوایان پخش کند. خوشبختانه انجمن خانواده ناشنوایان ایران با ساخت کلیپ و پخش آن در فضای مجازی، آنها را از وجود ویروس با خبر کرد. در صدا و سیما هنوز هم مترجم اخبار ناشنوایان به زبان فارسی اشاره‌ای صحبت می‌کند که مورد تأیید جامعه ناشنوایان نیست و همچنان این قشر را از دسترسی به برنامه‌های صدا و سیما محروم کرده است. ضروری است مترجم با زبان اشاره ایرانی در صدا و سیما حضور داشته باشد. مترجم‌های ناشنوایان که در پروسه کارهای اداری در کنار این عزیزان حضور دارند باید توسط سازمان بهزیستی تحت حمایت قرار بگیرند. متأسفانه در این زمینه کم‌کاری شده و اغلب آنها برای دریافت حقوق خود دچار مشکل هستند.
البته ناگفته نماند که اقدام مثبتی هم سال ۹۸ در خانه سلامت شهرداری‌ها انجام شد که حضور مترجم سر کلاس‌ها بود تا برای ناشنوایان صحبت‌های مدرس را ترجمه کند، اما متأسفانه فعلاً به دلیل محدودیت تردد، فعلاً منتفی شده است. با همکاری شهرداری و سازمان آتش‌نشانی اپلیکیشنی برای اعلام حادثه توسط ناشنوایان ساخته شده است. کاش اورژانس و تهران من هم این دسترسی را برای ناشنوایان ایجاد کنند.
گزارش صفحه ۱۲ را بخوانید