همشهری آنلاین _ معصومه حق جو: سرانجام با تلاش و پشتکار توانست عنوان‌های قهرمان کشوری و استانی را به خود اختصاص بدهد. «پیمان زواره» متولد ۱۳۶۶ یکی از استعدادهای برتر ورزش‌های رزمی شناخته می‌شود و ساکن محله ایرانشهر است. این جوان فعال، مدرک دوره‌های تخصصی بین‌المللی دفاع شخصی و گواهینامه مربیگری و داوری از فدراسیون بوکس را هم در کارنامه ورزشی خود ثبت کرده است. به‌صورت حرفه‌ای دوچرخه‌سواری هم می‌کند. در حوزه امور اجتماعی نیز فعالیت پررنگی دارد، دانش‌آموخته مقطع کارشناسی مدیریت امور فرهنگی است و مسئولیت مدیریت محله برعهده اوست. با او گفت‌وگویی کرده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
چند سال است که به‌صورت حرفه‌ای به فعالیت ورزشی مشغول هستید؟
۱۲ ساله بودم که با کشتی به دنیای ورزش قدم گذاشتم. کم‌کم به ورزش‌های رزمی هم علاقه‌مند شدم و موفقیت‌های زیادی به دست آوردم. طی این سال‌ها همواره در زمینه آموزش و مربیگری در رشته‌های کاراته، موی‌تای، کیک‌بوکسینگ و ووینام هم فعالیت داشتم. البته کلاس این آموزش‌ها در محله ایرانشهر نیست و در یکی از باشگاه‌های خارج از این محله به علاقه‌مندان آموزش می‌دهم.
چرا در همین محله ورزش‌های رزمی را آموزش نمی‌دهید؟
در محله ایرانشهر بیشتر به ورزش‌های همگانی پرداخته شده است تا ورزش‌های رزمی. از طرفی، زیرساخت‌های چندان مناسبی در حوزه ورزش‌های رزمی وجود ندارد تا علاقه‌مندان را به خود جذب کند. سازمان ورزش و جوانان هم بیشتر در حوزه بازی‌های فکری و ورزش بانوان فعالیت دارد و تصور نمی‌کنم با این وضعیت آینده روشنی برای ورزش‌های رزمی بتوانیم متصور شویم. مگر اینکه توافقنامه‌هایی با سازمان ورزش و جوانان و فدراسیون ورزش‌های رزمی منعقد شود که در قالب آنها بتوان فعالیت‌هایی را با فراهم کردن زیرساخت‌ها انجام داد.
ورزش‌های رزمی در بسیاری از کشورها در فضای باز انجام می‌شود، نهادهای خدماتی و اجتماعی مانند شهرداری از این رشته حمایت می‌کنند و علاقه‌مندان هم با مشاهده ورزشکاران به رشته‌های رزمی جذب می‌شوند. اگر ما هم این شرایط را بتوانیم با کمک شهرداری ایجاد یا دست‌کم مسابقات رزمی را در پارک‌های متعدد منطقه ۶ برگزار کنیم، حتماً شاهد جذب نوجوانان کم‌سن و سال و جوانان به سمت ورزش‌های رزمی خواهیم بود.
با این توضیحات، می‌توانیم بگوییم در اغلب محله‌ها جای ورزش‌های رزمی در فهرست کلاس‌های ورزشی خالی است.
بله. سرانه زیرساخت‌ها و فضاهای ورزشی، با وجودسراهای محله و مجموعه‌های ورزشی، ارتقا پیدا کرده است. از طرفی، اغلب‌سراهای محله به ورزش بانوان یا بدنسازی توجه بیشتری دارند تا ورزش‌های رزمی. برای این ورزش فضا و بستری فراهم نیست. بنابراین سهم ورزش‌های رزمی در این افزایش سرانه زیرساخت‌های ورزشی بسیار کم است. حتی سازمان ورزش شهرداری هم بیشتر برای ورزش‌های گروهی مانند فوتبال و اسکیت و... برنامه‌ریزی می‌کند و کمتر پیش آمده که در این رشته فعالیت داشته باشد. اگر شهرداری منطقه ۶ با فدراسیون‌های مختلف تعامل داشته باشد، شاید اتفاق‌های بهتری برای ورزش‌های رزمی بیفتد.
از تجربه‌هایتان در ورزش‌های رزمی چقدر برای استعدادیابی ورزشی در محله استفاده کرده‌اید؟
فعلاً در محله مربی ورزش‌های همگانی هستم. چون این روزها اهالی محله‌های میانی و مرکزی شهر بیشتر به فوتبال و ورزش‌های هوازی و... گرایش دارند. بنابراین، در ایرانشهر هم تمرکزمان را بیشتر روی ورزش همگانی گذاشته‌ایم. هدف ما افزایش سرانه ورزشی در محله‌ها به روش‌های مختلف است. شهرداری هم رسالتش افزایش این سرانه است تا شهروندان را به تحرک وادارد که با استقبال خوبی مواجه شده است. در پارک ایرانشهر هم تا سال گذشته ورزش‌های رزمی را آموزش می‌دادیم، اما چندان از آن استقبال نشد. چون در مجاورت محله، ورزشگاه قدیمی کبکانیان و شهید شیرودی را داریم که برای ورزش‌های رزمی کلاس‌های مختلفی دارد، طبیعی است که در محله ما با استقبال روبه‌رو نشود. علاوه بر آن، مجموعه ورزشی شهدای پاسدار دانش‌آموز را هم داریم که ورزش‌های رزمی را آموزش می‌دهد. در واقع، در نزدیکی محله ۳ باشگاه ورزشی عالی داریم که در حوزه این نوع ورزش آموزش‌های لازم را به علاقه‌مندان ارائه می‌دهند.
چه ویژگی‌هایی در محله ایرانشهر بود که برای سکونت انتخابش کردید؟
من از حدود سال ۱۳۸۸ در این محله ساکن هستم. فرهنگ و سلوک ساکنان این محله بود که مرا جذب کرد. از سوی دیگر، زمانی که به‌عنوان کارشناس ورزشی وارد شهرداری شدم رفت‌وآمدم به این محله بیشتر شد و علاقه خاصی به آن پیدا کردم. در واقع به گونه‌ای نمک‌گیر این محله شدم و بالاخره در همین‌جا سکونت کردم.
ایرانشهر از نظر شما چه ویژگی‌هایی دارد؟
این محله اداری، تجاری و مسکونی جزء محله‌های قدیمی و بااصالت است. استقرار وزارتخانه‌ها و مراکز فرهنگی و آموزشی مختلف در چنین محله‌هایی موجب شده ۲ برابر جمعیت ثابت، جمعیت شناور داشته باشد. این ویژگی‌ها نشان می‌دهد باید فعالیت‌های این محله فرامنطقه‌ای باشد. چون در این محله، با توجه به ویژگی‌هایی که گفتم، میزبان مخاطبان عام از همه مناطق هستیم. وجود بوستان و خانه هنرمندان، مجموعه‌های مرتبط با تاریخ معاصر مانند لانه جاسوسی و مراکز اداری مهم نشان می‌دهد در نگاهی که در حوزه فرهنگی و اجتماعی و ورزشی به این محله داریم باید سلیقه‌های مختلف تمام گروه‌های سنی را در نظر بگیریم.
به‌عنوان یک ورزشکار و یک مدیر محله، فکر می‌کنیدسراهای محله از چه طریق می‌توانند توسعه پیدا کنند؟
فلسفه ایجادسراهای محله این است که اهالی خواسته‌های خود را اعلام کنند تا بتوان با مشارکت آنها برای توسعه محله گام برداشت. در سیستم مدیریت شهری بناست که درخواست‌ها از پایین به بالا باشد، یعنی به‌صورت فواره‌ای، نه به‌صورت آبشاری که از بالا مدیران تصمیم بگیرند و به زیردستان خود اعلام کنند. ما هم در تصمیم‌گیری‌ها با همکاری اهالی و شورایاری که تشکیل شده از دل خود محله و منتخبان مردم، خواسته‌ها و نیازهای محله را در حوزه‌های مختلف به بالادستی‌ها انتقال می‌دهیم. نیکوکاران خوبی در محله داریم که با همکاری شورایاری و نهادهای مرتبط در پروژه‌های مختلف برای کمک به اهالی تلاش می‌کنند. مشارکت مردم در اجرای پروژه‌های محلی هم پررنگ است و شاهد توسعه محله هستیم. اگر تعامل بین شهروندان و شورایاری و مدیریت محله و شهرداری وجود داشته باشد، برای توسعه محله می‌توان گام‌های مؤثری برداشت.
سرای محله ایرانشهر به‌عنوان مکانی برای توسعه مشارکت و واسطه بین مدیریت شهری و اهالی زیرساخت‌های لازم را دارد؟
متأسفانه سرای محله استانداردهای آموزشی را ندارد. در سوله‌ای که به آن اختصاص داده شده، کلاس آموزشی کم است. المان‌های فرهنگی و امکاناتی نیاز داریم تا بتوانیم از این طریق مردم را به‌سراها جذب کنیم. ولی جاذبه‌ای برای اهالی ندارد. این در حالی است که دیگرسراهای محله در واحد آپارتمانی مستقر هستند. با این حال، از کمترین امکانات، بیشترین استفاده را می‌بریم. اگر سرای محله ما از لحاظ آموزشی و امور فرهنگی استاندارد باشد، می‌توانیم جزء بهترین محله‌های تهران باشیم، به دلیل همان موقعیت‌ها و مراکزی که باعث می‌شود فعالیت‌های ما بافت فرامنطقه‌ای داشته باشد. اگر سالن آمفی‌تئاتر یا سالن همایش داشته باشیم می‌توانیم مشارکت بسیاری از اداره‌ها و وزارتخانه‌های مختلف را در گام نخست جلب کنم. اگر خانه کودک استاندارد داشته باشیم، می‌توانیم خانواده‌ها را بیشتر در امور محله مشارکت دهیم. با افزایش این زیرساخت‌ها در نهایت میزان مشارکت اجتماعی در مدیریت محله نیز افزایش می‌یابد.