همشهری آنلاین_مرضیه موسوی: رنگ‌های زنده و شاد آنها میان عکس‌های یادگاری اهالی تهران جا می‌گیرد و یادگاری از نوروز ۱۴۰۰ برایشان به جا می‌گذارد. تصویرگرانی که روی این تخم‌مرغ‌ها رنگ و نقش می‌نشانند هم از کشیدن این تصویرها خاطرات زیادی دارند؛ از عکس یادگاری حین کار تا همفکری و نظرهایی که رهگذران درباره این آثار می‌دهند. ورودی باغ فردوس یکی از نقاطی است که در شمیران می‌توانید سراغ این تخم‌مرغ‌های رنگی را بگیرید. طراحان تصاویری که روی این تخم‌مرغ‌های رنگی جا خوش کرده از روزهای طراحی این نمادهای نوروز در تهران می‌گویند.
۵ سال است که تصویرگری‌های «فیروزه محمدزاده» روی دیوارهای شهر یا جشنواره تخم‌مرغ‌های رنگی به چشم می‌خورد. امسال هم طرحی با الهام از فرش‌های ایرانی و نقش شکارگاه روی یکی از تخم‌مرغ‌های غول‌پیکر باغ فردوس کشیده است.
او می‌گوید: «تکمیل طرح‌های تخم‌مرغ‌های رنگی چند روز زمان می‌برد. در حین کشیدن این طرح‌ها و رنگ‌آمیزی آن، مردم توجه زیادی به ما می‌کنند. گاهی می‌ایستند و عکس یادگاری می‌گیرند. یا درباره کارمان سؤال می‌پرسند. غالب رنگ‌هایی که روی این تخم‌مرغ‌ها استفاده می‌کنیم رنگ‌های شاداست که با الهام از فصل بهار کشیده می‌شود. به همین دلیل در عکس‌ها فضای زیبایی ایجاد می‌کند.
این روزها هم که بازار فضای مجازی داغ است مردم این عکس‌ها را در اینستاگرام و دیگر شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنند.» جست‌وجوی هشتک تخم‌مرغ رنگی در اینستاگرام معمولاً او را به عکس‌هایی می‌رساند که رهگذران از تخم‌مرغ‌های رنگی او و دیگر تصویرگران منتشر کرده‌اند.
خواندن نظرهایی که درباره کارشان داده شده است خستگی چند روز کار فشرده را از دوشش برمی‌دارد: «یکی از بهترین خاطراتم از جشنواره تخم‌مرغ‌های رنگی این بود که عکس یکی از طرح‌هایم را در صفحه اینستاگرام یکی از شهروندان دیده بودم. بدون اینکه توضیحی از من درباره این کار شنیده باشد آن را تحلیل کرده بود و برداشت بسیار درست و دقیقی از کار داشت. این موضوع باعث خوشحالی من شد. مردم اغلب می‌خواهند این تخم‌مرغ‌های رنگی بیشتر از یک ماه در معابر و فضاهای عمومی باقی بماند و تنها منحصر به فروردین ماه نباشد.»
کنجکاوی عابران درباره کار و حرفه‌اش یا حتی جنس ابزارها وکاری که این هنرمندان انجام می‌دهند هم برایش از شیرینی‌های هنر در فضاهای شهری است: «یک کنجکاوی که اغلب با آن مواجه می‌شویم این است که مردم به تخم‌مرغ‌ها دست می‌زنند تا بدانند جنس آن از چیست. یا می‌پرسند این حجم‌ها را از کجا می‌توانند بخرند. چون دوست دارند در حیاط خانه‌شان داشته باشند. هنر محیطی در تهران برای من تنها تصویرگری نیست؛ ارتباط برقرار کردن با مردم و حرف زدن با آنهاست.»
- مخاطبان عمومی هنر
میان هنرمندانی که طرح‌هایشان در جشنواره تخم‌مرغ‌های رنگی پذیرفته شد و سر از فضاهای شهری پهنه شمال درآورد، هنرمندانی هم بودند که نخستین بار در این جشنواره شرکت می‌کردند. «لیدا شریفی نیک» یکی از این هنرمندان است که برای نخستین بار در فراخوان‌های شهری مشارکت می‌کند و طرح او در محوطه باغ فردوس اجرا شده.
او می‌گوید: «طرح من درباره طبیعت است و به‌صورت نقش‌های برجسته اجرا شده. در طول زمانی که این طرح را در باغ فردوس اجرا می‌کردم مردم واکنش‌های خیلی خوبی داشتند. می‌آمدند و درباره کار پرس وجو می‌کردند. اینکه این کار به‌صورت طرح برجسته انجام می‌شود برایشان خیلی جالب بود. عکس می‌گرفتند و درباره کار نظر می‌دادند. حتی پیشنهاد می‌کردند که اگر فلان رنگ را استفاده می‌کردید یا فلان طرح را می‌کشیدید بهتر بود. فکر نمی‌کردم که مردم تا این اندازه با هنرهای محیطی ارتباط برقرار کنند.»
او از نظرهایی می‌گوید که فارغ از شناخت هنرمند، صرفاً درباره اثر است و برای او از ارزش زیادی برخوردار است: «من و دیگر هنرمندان تجربه برپایی نمایشگاه را داریم یا آثارمان را در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنیم. این‌طوری معمولاً مخاطبان هنرمند را می‌شناسند و شناختشان ممکن است در اظهار نظرشان تأثیرگذار باشد. اما در این نوع ارائه اثر، مخاطب صرفاً درباره اثر نظر می‌دهد و قضاوتی از قبل درباره کار ما ندارد. حتی گاهی صادقانه‌تر هم به نظر می‌رسد.»
- طرح‌هایی که از یاد نمی‌روند
تماشای عکس‌های مردم با هنرهای محیطی که به دست او خلق شده از جذاب‌ترین بخش‌های کارش است. حتی بازخوردهایی از کارش را در فضای مجازی هم دیده است. شریفی‌نیک می‌گوید: «برخی از مردم وقتی نام هنرمند را روی اثر می‌بینند آن نام را در اینستاگرام جست‌وجو می‌کنند تا دیگر آثارش را هم ببینند. این رویداد یکی از تجربه‌های خوب من بود. بعد از اجرای این اثر در باغ فردوس تعداد دنبال‌کنندگان صفحه اینستاگرام من بیشتر شد و خیلی از این افراد نامم را در این شبکه اجتماعی جست‌وجو کرده بودند تا آثار بیشتری از من ببینند.»
به‌عنوان یک تصویرگر، چشمش همیشه در خیابان‌ها و معابر شهری جست وجو می‌کند تا تصاویر و نقش‌هایی را که به دست دیگر هنرمندان در گوشه و کنار شهر خلق شده است ببیند. جلوه‌ای که رنگ‌ها و طرح‌های هنرمندان به گوشه و کنار شهر می‌بخشد را برای روحیه عمومی شهر لازم می‌داند: «طرح‌ها و کارهای گرافیکی به دیوارها و فضاهای مرده شهر جان می‌دهد. گاهی تنها تماشای یک تصویرگری یا یک هنر موزاییک‌کاری می‌تواند روحیه شهروندان را بهتر کند.»
مثل کاشیکاری‌هایی که در دیواره خروجی رمپ اختیاریه جا خوش کرده و یکی از هنرهای محیطی است که تماشایش در ذهن او ماندگار شده: «تصویرسازی‌ها و آثار هنری زیادی در شهر تهران دیده‌ام که به نظرم آثار خوب و قابل تأملی بودند. تنوع هنرهای محیطی که در فضاهای شهری تهران به کار می‌روند هم خوب است و انواع هنرها را می‌توان در شهر دید.»