شهری کوچک با روحی بسیار بزرگ، لطیف و در عین حال پر ابهت. یقین که دوستش خواهی داشت. نامش مری...وان است.
مریوان شاعر دارد و افسانه دارد. نزدیک مرز است، با اورامان شگفت انگیز فاصله‌ای ندارد، دریاچه‌ای درون‌جوش و به غایت زیبا دارد. مریوان شهر زیبای کردستان است.
از سنندج، مرکز کردستان تا مریوان حدود ۱۲۵ کیلومتر راه است؛ راهی سخت و البته زیبا که هم تاوان و هم نماد دسترسی به این سرزمین است؛ راهی که در حدود ۳ ساعت طول می‌کشد.
در میان راه روستای «نوگل» (نگل) قرار دارد؛ همان روستایی که عشق مردمش قرآنی است که در مسجد‌شان از آن نگهداری می‌کنند؛ همان قرآنی که بر پوست آهو و در زمان عثمان نوشته شده و تا به حال چندین بار مورد سرقت واقع شده و اکنون در جای خود قرار دارد. نرسیده به مریوان، نیم ساعت مانده به آن، سه راهی است که به سه راهی حزب‌الله معروف است و ورودی اورامان، این سرزمین بلند و افراشته محسوب می‌شود.
مریوان شهر کوچکی است که درک آن زمان زیادی می‌طلبد؛ درک مردمی که ترانه‌های گورانی می‌خوانند و گیوه می‌بافند، لباس کردی می‌پوشند و با اقتدار گام برمی‌دارند. مریوان دریاچه‌ای دارد به نام «زریوار» (زریبار) و «زری» در زبان کردی به معنای دریاچه است.
مردم مریوان معتقدند که قبلا در محل دریاچه، شهری بود که به نفرین درویشی که مردم با او و خانواده‌اش خوب رفتار نکرده بودند، زیر آب رفت. جالب اینکه این افسانه در نظر مردم چنان واقعی است که هم‌اکنون در نزدیکی دریاچه، مقبره‌ای منسوب به همان درویش قرار دارد و زیارتگاه مردم مریوان است.
مریوان در چند دهه پیش، دژ شاهپور نامیده می‌شد و در تاریخ کهن از این شهر با نام «مهروان» یاد شده که متشکل از دو واژه «مهر» و «وان» به معنای جایگاه مهر است.
مریوان در نزدیکی مرز باشماق (مرز با عراق) است و از همین رو گردشگران بسیاری برای خرید کالا به مریوان می‌روند و این خود یکی از جذابیت‌های سفر به مریوان است. این سفر را تجربه کنید؛ سفری که شما را تغییر می‌دهد.