همشهری آنلاین _ مریم باقرپور: پیش از آنکه «مهرآباد» رنگ و بوی شهری به خود بگیرد، روستایی به نام «حسین‌آباد» بود که در آن انواع درختان، چند قهوه‌خانه، یک قلعه، یک قنات و یک آسیاب آبی وجود داشت. اما از سال ۱۳۱۷ که قسمت‌های شمالی آن تبدیل به «فرودگاه» شد، اهالی، بخش جنوبی را «مهرآبادجنوبی» نامیدند. بعدها اطراف آسیاب قدیمی هم ساخت‌وساز شد و به «سرآسیاب مهرآباد» شهرت یافت. در سندهای قدیمی آمده است که «حاج میرزا آقاسی»، صدر اعظم، زمین‌های مهرآباد را برای خودشیرینی به «ناصرالدین شاه» هدیه داد.
چند سال بعد هم «نظام‌الدوله معیر الممالک» زمین‌ها را به قیمت ۲۸۰۰ تومان خرید تا زمین‌های روستا را مهریه عروسش کند، مهریه‌ای که نام این محله را به مهرآباد تغییر داد. «عصمت‌الدوله»، دختر ناصرالدین شاه و عروس نظام‌الدوله پسری داشتند به نام «دوست محمد خان معیر الممالک» که در اصل نوه ناصرالدین شاه بود و مالک جدید مهرآباد شد. اما واقعیت این بود که این زمین‌ها به معیر الممالک هم وفا نکرد و به دلیل بدهی از سوی «رضا خان» مصادره شد و پس از چند دوره دست به دست شدن در نهایت به «حسین قلی خان نظام مافی» رسید، همان خانواده‌ای که اکنون مدرسه، درمانگاه و... از آنها به یادگار مانده است.