همشهری آنلاین_مژگان مهرابی: رفت‌وآمد به این محل، خیلی راحت نیست و باید با ضوابط خاصی انجام شود. در واقع بیشتر کسانی برای رفتن به آن جا تمایل نشان می‌دهند که محقق یا دوستدار محیط‌زیست باشند. البته این به آن معنا نیست که هیچ‌گونه امکانات رفاهی و گردشگری در آن جا وجود ندارد، بلکه برعکس، زیبایی‌های این بوستان و طبیعت بکر آن چشمنواز و کم‌نظیر است.
وجودگونه‌های بومی و کمیاب جانوری و حیات وحش آن یکی از دلایل عمده‌ای است که باعث شده بوستان خجیر از سوی سازمان محیط‌زیست به خوبی محافظت‌شود. بز، قوچ، میش، گراز، کفتار، پلنگ، روباه قرمز، گورکن، مارپلنگی، شتر مار و افعی شاخدار حیواناتی است که در این خطه به چشم می‌آید. حیواناتی که آزادانه در اینجا زندگی می‌کنند و اگر کسی در عکاسی خبره باشد می‌تواند، تصویرهای زیبایی از آنها بگیرد. اما درباره تاریخچه پارک ملی خجیر، این‌طورکه در کتاب‌های تاریخ گفته شده، خجیر در برهه‌ای از زمان شکارگاه ناصری بوده است و شکل‌گیری‌اش به سال ۱۱۳۳ برمی‌گردد.
طبق برآورد شهرداری منطقه ۱۳، وسعت خجیر ۵۰۰ هکتار می‌شود. اراضی جنگلکاری خجیر در کنار جنگل‌ترقیون و سعیدآباد واقع شده و بخواهیم محدوده‌اش را مشخص کنیم، از رمپ بزرگراه شهید بابایی شروع و تا بعد از رودخانه جاجرود ادامه پیدا می‌کند. جنگل خجیر، سرسبزی‌اش را مدیون گیاهانی چون بادام کوهی، ارس، چنار، سپیدار، زالزالک افرا زبان گنجشک اقاقیا تمشک، زرشک و شیرخشت است که جلوه خاصی به آن جا داده‌اند. از این‌رو گشت‌وگذار در خجیر با زیبایی‌های توصیف شده می‌تواند خاطره خوشی را برای دوستداران محیط‌زیست به جا بگذارد.