به گزارش همشهری آنلاین از گاردین، اگرچه جویدن و هورت کشیدن موقع صرف غذا برای بیشتر مردم، موضوع خطرناکی به نظر نمی آید، اما کسانی که دچار میسوفونی (misophonia) یا به عبارتی «نفرت از صدا» هستند، همین صداها می تواند آنها را به شدت تحریک کند، تا حدی که واکنش‌هایی از جمله انزجار، اضطراب، عصبانیت و حتی خشونت از خود بروز دهند.
اسکن های مغزی که از سوی پژوهشگران دانشگاه نیوکاسل انجام شده، نشان داده است که در افراد دچار میسوفونی، ارتباط و اتصال قوی تری بین بخشی از مغز که صداها را پردازش می‌کند و بخشی از قشر یا کورتکس پره‌موتور(پیش حرکتی) مغز که حرکات عضلات دهان و گلو را کنترل می کند، وجود دارد.
هنگامی که برای افراد مبتلا به میسوفونی یک «صدای محرک» پخش می‌شد، اسکن‌ها نشان می‌داد که منطقه مغزی دخیل در حرکات دهان و گلو در مقایسه با گروه داوطلبی که این اختلال را نداشتند، بیش از حد فعال می شود.
سوکبیندر کومار، دانشمند علوم اعصاب دانشگاه نیوکاسل می‌گوید: «آنچه ما دریافتیم این است که این صدای محرک در شرایط میسوفونی، ناحیه موتور یا ناحیه حرکت در مغز را فعال می‌کند، به گونه‌ای که فرد با اینکه فقط در حال شنیدن صداست، احساس می‌کند که این صدا به درون او نفوذ می‌کند.»
کومار و همکارانش معتقدند، صداهای محرک، آنچه را که «سیستم عصبی آینه ای» مغز نامیده می‌شود، فعال می کنند. تصور می‌شود که «نورون های آینه‌ای»، هم وقتی که یک فرد حرکتی را انجام می‌دهد و هم فقط آن حرکت را می‌بیند، فعال می‌شوند.
فعال کردن سیستم نورون آینه‌ای با صدای محرک، باعث نشد که افراد مبتلا به میسوفونی به طور غیرارادی شروع به جویدن یا بلعیدن کنند، اما محققان معتقدند که می‌تواند باعث تمایل به آنچه که «بیش تقلیدی» می‌نامند، شود. کومار می‌گوید که برخی از افراد درگیر این وضعیت، آنها را وادار به «تقلید» می‌کند، زیرا باعث آرامش آنها می‌شود؛ شاید با تاکید دوباره بر کنترل حس‌هایی که احساس می‌کنند.
اگر یافته های منتشر شده در مجله نوروساینس با پژوهش های بعدی همسو باشد، می تواند راه را برای درمان های موثرتر میسوفونی که به نظر برخی از بیماران بسیار ناخوشایند است، هموار کند. کومار می‌گوید: سیستم نورون آینه‌ای قابلیت یادگیری دارد. بنابراین ممکن است رابطه میان یک صدای خاص را که برای برخی افراد دیوانه‌کننده است با اثرات ناراحت کننده‌ای که تجربه می‌کنند، قطع کند. تحقیقات انجام شده در انگلیس طی سال جاری میلادی نشان داد که حدود ۱۲ درصد از افرادی که مورد آزمایش قرار گرفته‌اند، علائم متوسطی از میسوفونی را تجربه کرده‌اند و ۰/۳ درصد در وضعیت شدید قرار داشته‌اند.
تیم گریفیتس، متخصص مغز و عصب‌شناسی شناختی دانشگاه نیوکاسل که پژوهشگر ارشد این مطالعه است، می‌گوید: «این پژوهش، اهمیت درمان میسوفونی را به عنوان مسئله‌ای به مراتب قابل توجه تر از یک مشکل مرتبط با مناطق پردازش صدا در مغز، نمایان کرد» و افزود که درمان های موثر باید ناحیه موتور مغز را هم در نظر بگیرند.