حجت‌اسلام دکتر حاج حسین حدیدی / پیش‌نماز مسجد محمدمصطفی(ص) : در روایات مختلف آمده است که خداوند متعال به حضرت ابراهیم(ع) در سالخوردگی فرزند عنایت فرمود که نام او را اسماعیل نهاد و این فرزند برای ایشان بسیار عزیز و گرامی بود.هنگامی که اسماعیل به سنین نوجوانی رسیده بود، فرمان الهی آمد و به حضرت ابراهیم(ع) دستور داده شد تا اسماعیل را قربانی کند. او پس از کشمکش‌های فراوان درونی، در نهایت با موافقت خالصانه فرزندش، به محل مورد نظر می‌روند و ابراهیم آماده قربانی کردن فرزند محبوب خود می‌شود. اما به هنگام انجام قربانی اسماعیل، خداوند، که او را سربلند در امتحان می‌یابد، گوسفندی را برای انجام ذبح به نزد ابراهیم می‌فرستد.
در این روز ابراهیم نبی(ع) از آزمایش قربانی کردن پسر خود اسماعیل موفق بیرون آمد. در قرآن از این ماجرا یاد شده‌است: «پس وقتی هر دو تن دردادند [و همدیگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پیشانی بر خاک افکند، او را ندا دادیم که ای ابراهیم! رؤیا [ی خود] را حقیقت بخشیدی ما نیکوکاران را چنین پاداش می‌دهیم». (الصافات/۱۰۳ـ ۱۰۵).
پس از سربلندی ابراهیم نبی(ع) و تصمیم جدی او برای قربانی کردن پسر و اقدام به عمل برای انجام این کار، خداوند قوچی را برای قربانی کردن آن به جای پسرش فرستاد و این‌گونه سنت قربانی کردن به وجود آمد.
این ایثار و عشق پیامبر خدا حضرت ابراهیم(ع) به انجام فرمان خدا، فریضه‌ای برای حجاج می‌گردد تا در این روز قربانی کنند و از این طریق برای یتیمان و تهی‌دستان خوراکی فراهم سازند.
تاریخ انتشار: ۲۹ تیر ۱۴۰۰ - ۱۷:۰۳
در روایات مختلف آمده است که خداوند متعال به حضرت ابراهیم(ع) در سالخوردگی فرزند عنایت فرمود که نام او را اسماعیل نهاد و این فرزند برای ایشان بسیار عزیز و گرامی بود.