همشهری آنلاین_مژگان مهرابی: اطرافیانش می‌گویند در بین رزمی کارها به جوانمردی و عطوفت شهره و از نظر ورزشی سرآمد همه تکواندو کارهاست. «پرویز زمانی» نیاز به معرفی بیشتری ندارد. کارنامه درخشان ورزشی‌اش موید این ادعا است. این قهرمان جهانی تکواندو بیشتر از آنکه به فکر کسب مقام و مشهور شدن باشد، در پی آموزش به کودکان و نوجوانان ورزش‌دوست است.
برای همین بیشتر وقت خود را برای این کار می‌گذارد. به گفته خودش از ۴۵ سال پیش که مربی شده تاکنون، بیش از ۲۵۰ تکواندو کار را تربیت کرده که البته بیشترشان یا قهرمان کشوری‌اند یا جهانی. برای او رعایت اصول اخلاقی ومنش مردانگی در اولویت قرار دارد و برای همین نه تنها سعی کرده شاگردانش را با همین خلق و خو پرورش دهد، بلکه با دوستان و آشنایان و همسایه‌ها هم به این نحو رفتار می‌کند. به گفته اهالی، او همه توان خود را برای آرامش همسایه‌ها به کار گرفته است و حتی برای حفظ سلامت آنها، در شرایط بحرانی کرونا که امکان رفتن به اماکن ورزشی نیست، حرکات نرمشی را در پارکینگ خانه انجام می‌دهد. زمانی خصلت‌های جالب دیگری هم دارد که برای دانستن آنها با او گفت‌وگو کرده ایم.
انتهای بوستان بسیج، درست روبه‌روی باشگاه تکاور مشغول انجام حرکات کششی است. با اینکه پا به دوره سالمندی گذاشته اما قبراق و سرحال به نظر می‌رسد. شادابی‌اش را از ورزش کردن می‌داند. خوش برخورد و خودمانی است. در رفتارش مهربانی پدرانه را می‌توان احساس کرد. همراه او چند کودک با لباس رزمی دیده می‌شود.
از قرار معلوم برای اینکه از کلاس ورزش عقب نمانند بیرون از فضای باشگاه به آنها آموزش می‌دهد. می‌گوید: «متأسفانه شرایط کرونا به گونه‌ای شده که تا می‌خواهیم رونق بگیریم باید کلاس را تعطیل کنیم. خانواده این بچه‌ها هزینه کرده‌اند و نباید زحمتشان هدر رود. علاوه بر آن بچه‌ها با این وضعیت بی‌انگیزه می‌شوند. برای همین در پارک تمرین می‌کنیم. البته با رعایت نکات بهداشتی.» او کمی استراحت به بچه‌ها می‌دهد و خودش در گوشه‌ای از پارک به گفت‌وگو می‌نشیند.
از خودش می‌گوید که علاقه زیادی به ورزش داشته اما موانع زیادی بر سر راهش بوده است. زمانی تعریف می‌کند: «از همان دوران کودکی پی ورزش بودم. فوتبال را دوست داشتم و بازی هم می‌کردم البته نه به‌طور حرفه‌ای. تا اینکه پا به دوره نوجوانی گذاشتم. آن زمان فیلم‌های رزمی زیاد در سینما پخش می‌شد. از حرکات و ژست‌های رزمی کارها خوشم می‌آمد. برای همین در کلاس تکواندو ثبت‌نام کردم. آن زمان کاشان زندگی می‌کردیم. پدرم به این کار راغب نبود و اما حرفی هم نمی‌زد. او بیشتر به درس خواندن ما تأکید داشت و خلاصه مشوقم نبود.»
- اهدای مدال طلا به آستان مقدس امامزاده سلطانعلی(ع)
پرویز زمانی با حضور در کلاس‌های تکواندو، توانست در مدت زمان کوتاهی خود را نشان دهد. عملکرد خوب او و همچنین ذوقش برای یادگیری باعث شد، مسیر موفقیت را زودتر از انتظار مربی طی کند. تا جایی که در سال ۵۷ توانست خود به‌عنوان مربی مشغول فعالیت شود. باقی ماجرا را از زبان خودش می‌شنویم. «سال ۶۰ از کاشان به تهران آمدم و برای ادامه ورزش تکواندو به باشگاه جوان در میدان شهدا رفتم. چندین بار در مسابقات کشوری هم شرکت کردم و مدال هم آوردم.
کم‌کم زمام کار را به دست گرفته و دوباره مربیگری را تجربه کردم. البته بیشتر از کسب مقام به آموزش فکر می‌کردم. این کار حس خوبی به من می‌داد. موفق هم شدم.» به گفته زمانی بسیاری از قهرمان‌های کشوری، آسیایی و جهانی شاگردان او هستند. مصداق بارزش «بهزاد خدادادی» است که بارها در مسابقات توانسته مقام قهرمانی را از آن خود کند. می‌گوید: «سال ۹۵ در مسابقه پیشکسوتان کره‌جنوبی شرکت کردم و یک مدال طلا و یک مدال نقره به دست آوردم. مدال را هم به آستان مقدس امامزاده سلطانعلی ابن باقر(ع) مشهد اردهال اهدا کردم. ارادت زیادی به ایشان دارم و از خادمان این آستان هستم.»
- خانواده تکواندوکار
مربی رزمی کار، ۲ پسر و یک دختر دارد. محمد و زهرا قهرمان‌های کشوری تکواندو هستند و همسرش هم کمربند قرمز دارد. او می‌گوید: «محمد همیشه همراه من به باشگاه می‌آمد و به این ورزش علاقه‌مند شد. بعضی از پدر و مادرها تصور می‌کنند، ورزش‌های رزمی کودک را خشن و مهاجم بار می‌آورد در صورتی که تکواندو یا دیگر رشته‌های رزمی باعث صبور شدن آنها می‌شود. بچه‌ها با انجام حرکات رزمی قوی می‌شوند اما یاد می‌گیرند در اوج قدرت به راحتی از خطای دیگران بگذرند.» او در ادامه به نکته مهم دیگری اشاره می‌کند و آن حساسیت بیش از اندازه بعضی از خانواده‌ها برای حضور فرزندان خود در کلاس‌های ورزشی است. زمانی در این‌باره توضیح بیشتری می‌دهد: «البته والدین حق دارند که نگران سلامت بچه‌های خود باشند.
حضور آنها در یک فضای کوچک در بسته خطرساز است اما بعضی از ورزش‌ها با فاصله زیاد انجام می‌شود. مثل رشته ورزشی پوسه که در واقع مبارزه فرضی است و افراد با فاصله ۲متر از هم قرار دارند. یا رشته هام دانگ که شکستن اجسام است و به تخلیه انرژی کودک یا نوجوان کمک می‌کند.» به باور این مربی، اگر انرژی نوجوان در راه درستی صرف نشود می‌تواند دردسرهای زیادی برای او درست کند که کمترین آن، ابتلا به افسردگی است. او پیشنهاد می‌دهد والدین با کارشناسان ورزشی مشورت کرده و زمینه تحرک فرزند خود را فراهم کنند.
- ورزش در پارکینگ
به گفته زمانی، بحران کرونا ممکن است به این زودی‌ها تمام نشود بنابراین چه خوب که شهروندان برای فراغت خود برنامه‌ریزی مفیدی انجام دهند. او می‌گوید: «فقط کودک و نوجوان نیست که از کم تحرکی آسیب می‌بیند بلکه بزرگسالان هم دچار مشکل خواهند شد. به غیر از معضلات روحی، دیابت، افزایش فشارخون، چربی خون می‌تواند عوارضی است که در اثر کم تحرکی ایجاد می‌شود. بهترین کار انجام حرکات کششی است که کالری زیادی می‌سوزاند.» او برای اینکه همسایه‌هایش را تشویق به ورزش کند، در پارکینگ خانه حرکات نرمشی انجام می‌دهد و آنها را وادار به تحرک می‌کند.
- من خوشبخت هستم
زمانی در کلاس‌هایش بیشتر از فنون رزمی به مرام اخلاقی اهمیت می‌دهد. رزمی‌کاران برتر کشور پای درس او مردانگی را یادگرفته‌اند و اینکه در زندگی تواضع و فروتنی را سرلوحه زندگی خود کنند. او می‌گوید: «توصیه جدی من به شاگردانم این است که تحصیل را در اولویت برنامه‌های خود بگذارند. چراکه این امر باعث پیشرفت‌شان می‌شود.» او در کنار آموزش در باشگاه تکاور برای کسب روزی با تاکسی‌های اینترنتی کار می‌کند. می‌گوید: «همین که نگاه خدا را در زندگی‌ام احساس می‌کنم خوشبخت هستم. بعضی از مردم با جاه‌طلبی و زیاده‌خواهی عرصه روزگار را بر خود تنگ می‌کنند و با داشتن وسایل آسایشی آرامش ندارند.»