از ابتدای مسیر، تابلوی روستای سولقان، ۱۰۰ متر جلوتر، یک بریدگی در سمت چپ به چشم می‌خورد که چندان به جاده شبیه نیست؛ اما این، همانجاده «کشار» است. تا دوراهی کشار، ۲ کیلومتر راه است. سپس مسیر به ۲ بخش تقسیم می‌شود. یک راه از کشار پایین به اعماق دره می‌رود و یکی هم مسیر صاف جاده است که به کشار بالا می‌رسد ۶ کیلومتر آن آسفالت و ۴ کیلومتر هم خاکی است.
پس از عبور از «کشار سفلی» محدوده‌ای با کوه‌های بلند و کوتاه دیده می‌شود که جنس کوه‌ها ترکیبی از سنگ و خاک و رنگ قهوه‌ای‌شان، نشانی از مناسب‌بودن خاک آنها برای کشاورزی است. کوه‌های کشار در اردیبهشت‌ماه پر از سبزی‌های «کوهی»، «والک» و «ریواس» و... است. اما در پاییز فقط بته‌ها، گل و یا درختچه‌ای بر روی آنها دیده می‌شود. خشکی مسیر به گونه‌ای است که در طول راه نمی‌توانی حتی زیبایی و سرسبزی انتهای آن را تصور کرد. اما با گذشت حدود یک ساعت از آغاز حرکت، منطقه سرسبزی در عمق دره، چشم را نوازش می‌دهد. البته در اعماق بیشتر دره‌ها این زیبایی دیده می‌شود. مکانی که با درختان سر به فلک کشیده، آب روان، نسیم خنک و... چشمنوازی می‌کند.