همشهری آنلاین _ بهاره خسروی: رهگذران، اغلب برای تردد از مسیر دوچرخه حاشیه خیابان استفاده می‌کنند. اوضاع مسیر سواره هم دست‌کمی از پیاده‌رو ندارد. بیشتر ماشین‌ها با سرنشنیان به خواب رفته، دوبل پارک شده‌اند تا در صورت خالی شدن جای پارک در نزدیکی بیمارستان، صاحبانش آنها را جابه‌جا کنند. این قصه همراهان بیمار بیمارستان امام خمینی(ره) است که برای درمان عزیزان‌شان راهی پایتخت شده‌اند و به دلایلی مثل هزینه‌های بیمارداری، گرانی هتل و... شب را در خیابان به صبح می‌رسانند.
- جای پارک به قیمت جان
پیدا کردن جای پارک مناسب در این تهران تسخیر شده در دست خودروها برای یک یا چند روز یا حتی چند ماه کار چندان ساده‌ای نیست. کافی است به اندازه چند لحظه سر را به گوشه‌ای بچرخانیم، دیگر همان جای پارک را نداری و باید فرسنگ‌ها از بیمارستان برای پیدا کردن یک جای مناسب فاصله بگیری. گاهی اوقات همین جای پارک کانون بسیاری از مناقشات عجیب می‌شود.
«علی محمدی» یکی از همراهان بیمار این بیمارستان که چند وقتی است از استان لرستان برای مداوای مادرش به تهران آمده، می‌گوید: «پیدا کردن جای پارک در محدوده بیمارستان کار چندان ساده‌ای نیست. گاهی حتی ماجرا به درگیری هم ختم می‌شود. کافی است برای خرید دارو یاکاری ماشین را جابه‌جا کنید دیگر با خداست که بتوانی دوباره جای پارک پیدا کنید.»
به گفته محمدی، علاوه بر مشکل نبود جای پارک بیشتر همراهان به دلیل ترس از سرقت خودرو و وسایل داخل آن ترجیح می‌دهند اگر جای پارکی پیدا کردند تا مرخص شدن بیمارشان در همانجا بمانند.
- همراه‌سرا، خیابان، کرونا و باقی قضایا
در خیابان باقرخان، دکتر قریب و اغلب خیابان‌های مجاور بیمارستان امام خمینی(ره) تعدادی کودک در حال بازی هستند. زوجی مشغول آماده کردن بساط صبحانه در کنار خیابان است. بعضی‌ها خوابند و حال و حوصله هیچ چیزی حتی شنیدن صدای پای رهگذران را ندارند. ماشین‌ها از انواع وانت و نیسان همگی پر از کیف و کوله و چمدان‌های مسافرتی است. به مسیرم ادامه می‌دهم. در میان نگاه‌های غمگین، خسته یا بی‌تفاوت همراهانی که حال و حوصله کسی را ندارند، چه رسد به خبرنگار، به پسر بچه بازیگوشی می‌رسم که از پشت ماشین نیسان پدرش با شادی کودکانه بالاو و پایین می‌پرد. عقیل پسر ۷ ساله‌ای است که به گفته پدرش از کودکی به قارچ سیاه مبتلا شده و هر چند ماه یکبار باید از خوزستان راهی تهران و بیمارستان طبی کودکان شود. پدر عقیل «جاسم رضایی» یک ماهی است
همراه همسرش در ماشین زندگی می‌کند.
چاره‌ای نیست، چون در شهرشان بیمارستان تخصصی و امکانات پزشکی کم است: «هر وقت برای پیگیری دوا و درمان عقیل به تهران می‌آییم شب را تا صبح در ماشین می‌گذرانیم. قبل از شیوع ویروس کرونا همراه‌سرا می‌رفتیم، اما از زمان شیوع کرونا می‌ترسم خدای نکرده در همراه‌سرا من یا همسرم مبتلا شویم. به همین دلیل ترجیح می‌دهیم در همین ماشین زندگی کنیم.»
بسیاری از خانواده‌هایی که برای درمان فرزندان‌شان به تهران می‌آیند از ترس بیماری کووید ۱۹ ترجیح می‌دهند در گوشه خیابان اتراق کنند و سرمای هوا را به جان بخرند، اما به همراه‌سرا، مسافرخانه یا مهمان‌پذیر نروند.»
- هزینه‌های بالای بیماری و دغدغه‌های دیگر
حوالی بیمارستان طبی کودکان رسیده‌ام. اینجا وقتی مسافران رنجور متوجه حضور یک غریبه می‌شوند، واکنش‌شان کمی متفاوت‌تر می‌شود. بانویی سالخورده با عصبانیت در جواب سؤال من که می‌پرسم چرا از امکانات همراه‌سرا استفاده نمی‌کنید، می‌گوید: «اگر عزیزش اینجا بود هیچ‌وقت از ما چنین سؤالی نمی‌پرسید.» از بین این جمع ناراحت و خسته از رنج سفر و بیمارداری، پدری راضی به صحبت می‌شود برای مداوایش: «پسرم دچار بیماری خود ایمنی است و از چالوس به تهران آمده‌ام. در این روزهای کرونایی به همراه‌سراهای زیادی سر زده‌ام که در بیشتر آنها بهداشت رعایت نمی‌شود. علاوه بر آن برای چند شب ماندن پول زیادی می‌گیرند. همه اینها را که کنار هم گذاشتم ترجیح دادم در خیابان کنار فرزندم باشم. هرچند مدیریت بیمارستان و مددکاری به ما قول‌های مساعدی دادند و از ما درخواست کردند اطراف بیمارستان را ترک کنیم، اما هیچ‌کدام از ما راضی به دوری از فرزندمان نیستیم و همین‌جا می‌مانیم.»
گرانی هزینه همراه‌سراها و عدم ارائه خدمات از سوی همراه‌سرای جوادالائمه(ع) در مجاورت بیمارستان امام خمینی(ره) یکی از مواردی است که همراهان بیماران بارها به آن اشاره و درخواست رسیدگی کردند.
- همکاری با همراه‌سرای جوادالائمه(ع) به‌شرط رفع مشکلات همراه‌سرای جوادالائمه(ع) نخستین مرکز خدمت‌رسانی شهر تهران به همراهان بیماران در پازل ششم پایتخت است که مدتی است خدمات رفاهی به مراجعان ارائه نمی‌دهد. مدیرعامل سازمان رفاه، خدمات و مشارکت‌های اجتماعی شهرداری تهران در این‌باره می‌گوید: «ملک همراه‌سرای جوادالائمه (ع) موقوفی است و واقف آن را وقف کرده تا خدمات به بیماران در این ملک صورت گیرد.»
به گفته «مالک حسینی» ملک و بهره‌برداری از این همراه‌سرا در اختیار شهرداری تهران نیست و شهرداری در این چند سال تخت‌های این مرکز را اجاره می‌کرد و با همکاری مددکاران بیمارستان ضمن شناسایی همراهانی که توان پرداخت پول مراکز اقامتی را نداشتند، آنها را به همراه‌سرای جوادالائمه (ع) معرفی می‌کرد. حسینی ادامه می‌دهد: «در ماه‌های اخیر به دلیل اجرا نشدن تعهدات از سوی مجری با این همراه‌سرا قطع همکاری شد، اما قرار شده شهرداری منطقه ۶ دوباره با مسئولان همراه‌سرای جوادالائمه(ع) مذاکره کند، البته ادامه همکاری منوط به این است که مشکلات این مرکز به‌طور کامل برطرف شود.»
مالک حسینی در بخش دیگر از سخنانش می‌گوید که همراهان بیماران تمایلی به ترک خیابان ندارند: «بارها با این افراد صحبت کردیم و خواسته‌ایم آنها را به مراکز دیگری معرفی کنیم، اما این خانواده‌ها دغدغه‌هایی دارند که باید رفع شود. بیشتر همراهان بیماران خانواده هستند و ما به دلیل کمبود جا، زمانی که همراه‌سرا خدمات رایگان می‌داد، فضا را زنانه و مردانه کرده بودیم تا بتوانیم افراد بیشتری را جذب کنیم. اما این خانواده‌ها مایل هستند که در کنار یکدیگر بمانند. همچنین برخی از این افراد حاضر نیستند که از نظر عاطفی از بیمارشان که در بیمارستان بستری است، دور شوند و می‌خواهند در شرایط نیاز در دسترس باشند، هرچند که بارها به آنها می‌گفتیم که فاصله همراه‌سرا با بیمارستان حدود ۲۰ دقیقه است، اما باز هم قبول نمی‌کردند.