هنگامی که علائم بزرگی پروستات بدتر می‌شود، ممکن است پزشکتان داروهایی را برای برطرف شدن این علائم تجویز کند. اگر عوارض جدی‌تری مانند احتباس ادراری رخ دهد، ممکن است زمان استفاده از یک شیوه جراحی رسیده باشد.
پزشک مراقبت اولیه یا پزشک متخصص مجاری ادراری (اورولوژیست) در ویزیت‌های پیگیری که هر شش تا دوازده ماه انجام می‌شود، وضعیت علائم شما را ارزیابی خواهد و معاینه جسمی (شامل معاینه انگشتی از راه مقعد برای ارزیابی اندازه پروستات) را انجام خاهد داد.
پزشکتان ممکن است همچنین انجام سونوگرافی مثانه را پس از رفتن به دستشویی برای خالی کردن کامل مثانه تجویز کند که اصطلاحا «آزمایش باقیمانده ادراری پس از ادرار کردن» (PVR test) نامیده می‌شود.
همچنین پزشکتان ممکن آزمایش خون یا ادرار از شما بخواهد. آزمایش خون ممکن است شامل اندازه‌گیری BUN (نیتروژ اوره خون) و کراتینین برای ارزیابی کارکرد کلیه و آزمایش «آنتی‌ژن اختصاصی پروستات» (PSA) باشد. همچنن ممکن است از شما نمونه ادرار گرفته شود تا از لحاظ شواهد التهاب یا عفونت پروستات بررسی شود.
تغییرات سبک زندگی
به جز این مراجعات پزشکی، می‌توانید با ایجاد تغییرات ساده‌ای در سبک زندگی و رفتارهایتان به تسکین علائم ادراری‌تان کمک کنید. از جمله این تغییرات به این موارد اشاره کرد:
- از نوشیدن مایعات در شب‌ها خودداری کنید.
- از نوشیدن مقدار زیادی مایعات پیش از بیرون از خانه به محل‌های عمومی یا رفتن به سفر خودداری کنید.
- به محض اینکه نخستین میل به ادرار کردن پیدا می‌کنید، به دستشویی بروید.
- بر اساس یک زمان‌بندی معین، حتی اگر احساس نیاز به ادار کردن نمی‌کنید، به دستشویی بروید.
- هنگامی که به دستشویی می‌روید، زمان کافی به خودتان بدهید تا مثانه‌تان به طور کامل خالی شود. این کار نیاز به رفتن‌های بعدی به توالت را کاهش می‌دهد.
ضمنا به یاد داشته باشید که برخی داروهای بدون‌نسخه مانند آنتی‌هیستامین‌ها و داروهای ضد احتقان (مانند داروهای ضد گرفتگی بینی) ممکن است بر ادرار کردن شما تاثیر بگذارند. اگر این داروها عوارض جانبی ادراری برای شما ایجاد کنند، ممکن است بتوانید با تغییر دوز، تغییر نحوه مصرف یا تعویض داروها این عوارض را کاهش دهید.