همشهری آنلاین _ مژگان مهرابی : اصلاً خیریه مکتب علی(ع) و زهرا(س) را هم به همین نیت راه‌اندازی کرده تا مکانی باشد برای رفع گرفتاری آنها. او هر سال بیش از ۲۰۰ جهیزیه تهیه و به نوعروسان نیازمند اهدا می‌کند. البته به گفته خودش، خیّران زیادی در این راه یاری‌اش می‌کنند. نخستین افرادی که در این راه قدم برداشته‌اند، اعضای خانواده‌اش هستند که از ۲۰ سال پیش تا الان همراهش بوده‌اند. عبایی از اینکه دختری به دلیل نداشتن جهیزیه ازدواج نکند حس بدی دارد. به همین دلیل، همه توانش را به کار گرفته تا با فراهم کردن لوازم اولیه زندگی ازمسببان رونق ازدواج باشد.
خیریه در یکی از فرعی‌های خیابان مفتح است؛ ساختمانی به ظاهر نونوار که یکی از واحدهای طبقه چهارم آن به مکان فعالیت خیریه اختصاص داده شده. روی دیوار هم تابلو خیریه «مکتب علی(ع) و فاطمه(س)» نصب شده که راهنمایی باشد برای مراجعه‌کنندگان. حاج اصغر مثل دیگر روزهای زوج در دفتر کارش حضور دارد. پشت میز نشسته و در حال بررسی پرونده‌هایی است که باید «واجد شرایط بودنشان» را تأیید کند. سن و سالی از او گذشته. می‌گوید ۷۵ سال دارد. اما به رغم سالخوردگی قبراق و سرحال به نظر می‌رسد: «معمولاً روزهای زوج ساعت ۷ صبح تا ۱۲ ظهر اینجا هستم. بقیه روزها هم به رسیدگی درخواست‌های متقاضیان و تهیه کالا سپری می‌شود.»
او در محله شهرک غرب زندگی می‌کند. با این حال خود را ملزم کرده که هفته‌ای چندبار به اینجا بیاید. عبایی که از خیلی سال پیش در این راه قدم برداشته، متذکر می‌شود تا زمانی که توان دارد این کار را با عشق انجام می‌دهد. او از خودش می‌گوید؛ اینکه در کودکی خرج خود را با پادویی درآورده و بعدها با کار و تلاش بسیار صاحب کارخانه ریسندگی شده است: «خیلی زود ازدواج کردم. با اجاره یک اتاق زندگی مشترکم را شروع کردم. همسرم زن صبور و باگذشتی بود. خیلی همراهی‌ام کرد. کم‌کم زندگی‌ام رونق گرفت و صاحب کارخانه ریسندگی شدم. از همان زمان هم حواسم به زیردستانم بود. دوست نداشتم کسی سفره‌اش خالی و شرمنده خانواده‌اش باشد تا اینکه شرایط کار تولیدبا مشکلاتی مواجه شد و تصمیم گرفتم در حیطه دیگری کسب درآمد کنم. الان هم شکر خدا دستم به دهانم می‌رسد و شرایط مالی خوبی دارم.»
- خیریه مکتب علی(ع) و فاطمه(س)
اینکه چطور تصمیم به راه‌اندازی خیریه گرفته، قصه‌ای دارد: «سال ۱۳۸۲ بود که برای ایجاد خیریه اقدام کردم. پیش‌تر نیازمندان از طریق دوست و آشنا معرفی می‌شدند و من هم تا جایی که می‌توانستم کمکشان می‌کردم. اما دوست داشتم حیطه فعالیت خیریه گسترده‌تر شود و از خانواده‌های بی‌بضاعت بیشتری حمایت کنم. به همین دلیل مقارن با میلاد حضرت زینب(س) با همراهی چند تن از دوستانم این خیریه رسماً افتتاح شد.» او هر ساله همزمان با این میلاد خجسته، جشنی را برای نوعروسان در خانه‌اش تدارک می‌بیند و آنها را با خاطره‌ای خوش روانه خانه بخت می‌کند. عبایی ادامه می‌دهد: «طبقه زیرین خانه‌ام را به حسینیه تبدیل کرده‌ام. فضای بزرگی است.
روز جشن، سالن را برای برگزاری مراسم عروسی آماده می‌کنم. دورتادور صندلی چیده می‌شود و عروس و داماد همراه خانواده‌شان شرکت می‌کنند. از حجت‌الاسلام سید داود علم‌الهدی هم دعوت می‌کنم تا درباره آیین همسرداری برای زوج‌ها صحبت کند. درپایان برنامه، علاوه بر حواله جهیزیه، بسته‌ای شامل چادر و سجاده و قرآن و مفاتیح به مهمانان اهدا می‌کنم. البته چندنیکوکار هم هستند که نذر کرده و یکی‌شان دمپایی و دیگری لباس به عروس و داماد اهدا می‌کند.» او گلایه‌مند از فرهنگی که در جامعه ما باب شده، از تهیه جهیزیه آن‌چنانی انتقاد می‌کند و می‌گوید خیلی از دختران ما به دلیل مشکلات معیشتی نمی‌توانند ازدواج کنند و این خیلی دردناک است: «خانواده‌های زیادی را می‌شناسم که چون نتوانستند جهیزیه فراهم کنند دخترشان چند سال در دوران عقد به سر برده است.» عبایی معتقد است که ازدواج، خدا را خشنود می‌کند و باعث کم شدن فساد و گناه در جامعه می‌شود.
- سالی ۲۰۰ جهیزیه
عبایی هر سال‌درصدی از درآمدش را برای کمک به خیریه کنار می‌گذارد. البته به گفته خودش، پسرها، دامادها و حتی نوه‌های او هم همین رویه را در پیش گرفته‌اند. می‌گوید: «با توجه به شرایط اقتصادی هزینه کالاها روزبه‌روز بیشتر می‌شود. قشر متوسط جامعه قدرت خرید ندارد، چه برسد خانواده‌های کم‌درآمد و بی‌بضاعت. به همین دلیل، وسایل ضروری و اولیه را برای نوعروسان فراهم کرده‌ایم. ۷ میلیون تومان می‌گیریم و جهیزیه‌ای در خورشأن عروس می‌دهیم.» به گفته عبایی، این خیریه فعالیتش مختص محله یا منطقه خاصی نیست و هر کسی که ساکن استان تهران باشد و شرایط دریافت جهیزیه را داشته باشد عبایی دریغ نمی‌کند. او می‌گوید: «سالی ۲۰۰ تا ۲۵۰ جهیزیه تهیه می‌شود که بستگی به حمایت مالی خیّران دارد. یکی از دوستان، انبارش را در اختیار خیریه گذاشته و کالاها را در آنجا نگهداری می‌کنیم. وجهی هم به‌عنوان اجاره دریافت نمی‌کند.»
- عبایی خستگی‌ناپذیر است
«عیسی شریفی» از دوستان قدیمی حاج آقا عبایی تا چند سال پیش خانه‌اش را در اختیار خیریه قرار داده بود و از این مکان برای انجام کارها استفاده می‌شد. او می‌گوید: «عباییمرد خستگی‌ناپذیری است. بازنشستگی برایش معنا ندارد. همیشه او را در حال تکاپو می‌بینی. هیچ‌کاری به اندازه خوشحال کردن نوعروسان نیازمند، او را سرزنده نمی‌کند. انرژی و نشاطش را از همین کار دارد. اگر کسی واجد شرایط باشد برای حمایت از او دریغ نمی‌کند. البته فعالیت عبایی و خیریه فقط تهیه جهیزیه نیست؛ خانواده‌های زیادی تحت حمایت این خیریه هستند که نیاز معیشتی‌شان تأمین می‌شود.»