همشهری آنلاین - فاطمه عسگری‌نیا: نه از در و دیوارهای قدیمی و ترک خورده در آنها خبری است و نه از شلوغی و ازدحام بیماران. مردم عادی می‌گویند که در این بیمارستان‌ها مرده زنده می‌شود؛ افرادی که شاید حتی پایشان هم به این بیمارستان‌ها باز نشده اما تعریف و تمجیدهایی که در تبلیغات و از زبان این و آن شنیده‌اند چنین تصوراتی را برای آنها ساخته است. با شیوع بیماری کرونا مشتریان این مراکز هم خواسته و ناخواسته بیشتر شده؛ عده‌ای از سر اجبار اما عده دیگر چنین مراکزی با توجه به برخورداری از امکانات مالی انتخاب اولشان است؛ مراکزی که برای بستری و درمان بیماران کرونایی بین ۱۰ تا ۱۵ میلیون تومان فقط ورودی دریافت می‌کنند و هزینه‌های طول درمان تا ترخیص بیمار گاهی تا ۸۰ میلیون تومان هم افزایش می‌یابد. مراکز درمانی خصوصی یا هتل بیمارستان‌هایی که درمان در آنها بر اساس دارایی جیب بیماران انجام می‌شود در روزگار فعلی دست خیلی از افراد جامعه را از خدماتشان کوتاه کرده‌اند اما در عوض گردشگربیماران کشورهای همسایه حسابی از این خدمات بهره‌مند می‌شوند.
گاندی، تریتا، کسری، مردم، نیکان، آتیه، خاتم‌الانبیا(ع)، بوعلی، پارس، آراد، جم، عرفان، مادران و... بیمارستان‌های خصوصی و هتل بیمارستان‌هایی هستند که این روزها حتی بستری شدن در آن یکی از رفتارهای لاکچری فعالان فضای مجازی شده است. تا همین یکی دو سال پیش که خبری از بیماری کرونا نبود و مردم نیاز خود به بخش‌های درمانی و بیمارستانی را مطابق وضعیت جیبشان تأمین می‌کردند هزینه‌های سرسام‌آور درمان در بخش‌های خصوصی خیلی مورد توجه مردم نبود. اما از ۲ سال پیش که بیماری کرونا و نیاز به بستری در آی.
سی. یو دامن فقیر و غنی را گرفت خیلی از مردم برای نجات جان عزیزانشان راهی بیمارستان‌های خصوصی شدند و شنیدن قیمت‌های گزاف غم و دردشان را دوچندان کرد. «مهسا طبیبیان» که همسرش را در بخش آی. سی. یو یکی از بیمارستان‌های خصوصی شهر بستری کرده است، می‌گوید: «بعد از ناامیدی از بیمارستان‌های دولتی و تکمیل ظرفیت بخش آی. سی. یو به یکی از بیمارستان‌های بخش خصوصی مراجعه کردیم.
چاره‌ای نبود. همسرم به شدت به خدمات درمانی این بخش نیاز داشت، اما به هر بیمارستان که مراجعه می‌کردیم درخواست مبالغ هنگفت ورودی ما را شوکه می‌کرد. هرکدام هنگام ورود بین ۵ تا ۸ میلیون تومان می‌خواستند تا تشکیل پرونده دهند و هر شب هم به ازای بستری فارغ از هزینه‌های درمانی بابت تخت بستری باید همین مبلغ را ثابت پرداخت می‌کردیم.»
زایمان‌های ۱۱ تا ۱۳ میلیون تومانی
در بخش‌های دیگر هم هزینه‌های بیمارستان‌های بخش خصوصی به همین صورت است. برای مثال افراد برای یک زایمان با یک شب بستری باید ۱۱ تا ۱۳ میلیون تومان پرداخت کنند. این تجربه‌ای است که «فائزه فرجی‌نیا» در بیمارستان‌تریتا داشته است. او می‌گوید: «اغلب پزشکان زنان جراحی و زایمان را در بیمارستان‌های خصوصی انجام می‌دهند. من هم مجبور بودم برای زایمان با پزشک خودم هزینه‌ها را پرداخت کنم؛ هزینه‌ای که در کنار سایر هزینه‌ها حدود ۱۵ میلیون تومان برای من تمام شد.»
ورودی‌های میلیونی بیمارستان‌های خصوصی
دریافت ورودی‌های میلیونی بابت جراحی‌ها را خیلی از شهروندان تجربه کرده‌اند؛ از ۱۵ تا ۲۵ میلیون تومان که با مجموع هزینه‌های بستری و... در نهایت هنگام ترخیص بیمار باید ۴۰ تا ۵۰ میلیون تومان به صندوق بیمارستان واریز کند. «سینا فتاحی» که تجربه جراحی ستون فقرات در یکی از بیمارستان‌های خصوصی شهر را دارد می‌گوید: «به محض ورود به بیمارستان قبل از بستری باید ۲۰ میلیون تومان واریز می‌کردم. چاره‌ای نبود. بعد از پرداخت این هزینه و بستری در بخش و انجام عمل جراحی روز ترخیص با فاکتور بالابلندی روبه‌رو شدم که حدود ۵۴ میلیون تومان مرا بدهکار بیمارستان کرده بود. جالب‌تر اینکه بیمه‌های تکمیلی خیلی از بندهای صورتحساب بیمارستان خصوصی را نمی‌پذیرند.»
۳ تست ۵ میلیون تومان ناقابل
درست است که مشتریان ثابت بیمارستان‌های خصوصی افراد متمول شهر هستند ولی گاهی نوبت‌های طولانی بخش دولتی و ضرورت نیاز بیمار به انجام تشخیص‌های اولیه شامل آزمایشگاه، تصویربرداری‌ها و... گذرشان را به این مراکز می‌اندازد. «فرانک حمیدی» می‌گوید که برای انجام آندوسکوپی‌های معده و روده و تست پاتولوژی ۵ میلیون تومان در یکی از بیمارستان‌های بخش خصوصی پرداخت کردیم. انجام این تست‌ها با توجه به وضعیت بد همسرم الزامی بود. چاره‌ای نداشتیم جز تن دادن به این هزینه. اگر می‌خواستیم همین تست‌ها را در بیمارستان میلاد انجام دهیم باید حداقل و در خوش‌بینانه‌ترین حالت ۳، ۴ ماه در نوبت باشیم.»
هزینه‌های گزاف، کادر درمان خوش‌اخلاق
«در بیمارستان‌های خصوصی خبری از پذیرش دفترچه‌های بیمه نیست، اما تا دلتان بخواهد احترام به بیمار و آرامش بخشی به خانواده او در اولویت کارکنان است.» این صحبت‌های «حسین جعفری» همراه بیماری است که در یکی از بیمارستان‌های خصوصی بستری است. او می‌گوید: «در بیمارستان‌های دولتی به دلیل ازدحام بیماران و کمبود کادر پرستاری همه خسته و کلافه‌اند و در میان این شلوغی وکلافگی و عقب افتادگی حقوق و دستمزد کادر درمان، تنها بیمار است که متضرر می‌شود.»
لاکچری‌بازی با بیمارستان‌های خصوصی
هتل بیمارستان‌های لاکچری تهران امروز یا محل درمان ثروتمندان این شهر است یا محل درمان گردشگرانی که صرفاً برای درمان راهی پایتخت ایران می‌شوند. یکی از کارکنان فعال در یکی از بیمارستان‌های خصوصی تهران می‌گوید: «بیمارستان‌های لاکچری تهران تا چند سال پیش مشتریان خاص خود را داشت؛ از ثروتمندان داخلی تا گردشگرانی که برای انجام اعمال جراحی راهی ایران می‌شدند. اما امروز به واسطه شبکه‌های مجازی و ترویج رفتارهای لاکچری، افراد زیادی هستند که به سختی هزینه‌های درمانی را تأمین می‌کنند تا با انتشار فیلم و عکس در شبکه‌های مجازی نوعی رفتاری لاکچری از خود بروز دهند و با این کار دنبال پیدا کردن جایگاه اجتماعی در بین مردم هستند.»
بخش خصوصی جاذبه بیشتری برای پزشکان دارد
یکی از نکاتی که در خلال تهیه این گزارش توجه ما را جلب کرد زمان حضور یک پزشک متخصص جراح در بیمارستان‌های خصوصی و دولتی است. تفاوت فاحش این زمان حکایت از آن دارد که رغبت پزشکان برای فعالیت در بخش خصوصی خیلی بیشتر از بیمارستان‌های دولتی است. البته پزشکان هم دلایل خود را دارند. دکتر «محسن زهی» فوق‌تخصص کلیه، می‌گوید: «بخش عمده پزشکان متخصص و فوق‌تخصص فعال در بیمارستان‌های دولتی اعضای هیئت علمی دانشگاه هستند. به همین دلیل نمی‌توانند در بخش‌های خصوصی شاغل باشند وگرنه پزشکی که امکان و اجازه فعالیت در بخش خصوصی را داشته باشد حتماً این گزینه را انتخاب می‌کند؛ چون دنبال کسب نتایج بهتر در درمان است. در بیمارستان‌های خصوصی و خلوت امور پرستاری بیماران با دقت بیشتری دنبال می‌شود و بیمار نتیجه بهتری می‌گیرد. در حالی که در بخش دولتی هم همان کار انجام می‌شود، اما گاهی در سایه کوتاهی پرستاران بعد از عمل جراحی همه زحمات پزشک زیر سؤال می‌رود.»
او دریافت دستمزد بیشتر در بخش خصوصی را عامل ترغیب‌کننده بعدی معرفی می‌کند و می‌گوید که یک پزشک جراح و متخصص در نهایت از یک عمل جراحی در بیمارستان دولتی دست بالا حدود ۵۰۰ هزار تومان نصیبش می‌شود اما در بخش خصوصی ۸ تا ۱۰ میلیون تومان!