همشهری آنلاین- ابوذر چهل امیرانی: رازی در پزشکی بسیار نوآور بود و از طبیب‌های پیش از خود پیروی نمی‌کرد؛ زیرا روش‌های خاص خود را داشت. یکی از این روش‌ها، نحوه انتخاب محلی در شهرری برای ساخت بیمارستان بود.
«محمدبن زکریای رازی» که سال۲۴۴ هجری خورشیدی در شهرری به دنیا آمده بود و دوره کودکی و جوانی‌اش را همین‌جا با فراگیری علومی چون فلسفه، ریاضیات، نجوم، شیمی و ادبیات سپری کرده بود، طب را در یکی از بیمارستان‌های بغداد آموخت. سپس ریاست بیمارستان معتضدی را بر عهده گرفت تا اینکه پس از مرگ معتضد، خلیفه عباسی به ری بازگشت.
دکتر «حسین کریمان» در کتاب «ری باستان» احتمال داده که رازی پس از بازگشت به کشور، بیمارستان خودش را در روستای چالطرخان شهرری ساخته است و برای این کار، گوسفندی کشت و ۴ تکه کرد. سپس هر شقه را در گوشه‌ای از شهر قرار داد تا سرعت فاسد شدن گوشت را بسنجد. در نهایت بیمارستان را در این روستا بنا کرد چون بسیار خوش آب و هوا بود. روستای چالطرخان در ۱۲کیلومتری شهرری قرار دارد و وجود آثار ارزشمند تاریخی به‌ویژه آتشکده ری با قدمت ۱۸۰۰سال در زمین‌های این روستا نشان می‌دهد که چنین ادعایی بیراه نیست. برای رسیدن به این روستا کافی است ۱۲ کیلومتر در جاده ورامین رانندگی کنید. بعداز قلعه‌نو، به یک جاده فرعی می‌رسید که در ورودی آن تابلویی با اسم روستا خودنمایی می‌کند.
رازی تا پایان عمر در این بیمارستان به درمان بیماران مشغول بود و ریاست آن را برعهده داشت. این بیمارستان علاوه بر اینکه محلی برای درمان بیماران بود، مرکز تجمع دانشمندان، حکما و پزشکان محسوب می‌شد. او در تشخیص بیماری و درمان بیماران هم روش ویژه‌ای داشت. هر بیماری که به بیمارستان وارد می‌شد، ابتدا از سوی «شاگردان شاگردان» معاینه می‌شد. اگر آنها نمی‌توانستند امراض را تشخیص دهند، بیماران را به شاگردان اصلی رازی ارجاع می‌دادند و اگر آنها هم در این کار عاجز می‌شدند، بیمار نزد رازی فرستاده می‌شد. این شیوه سازمان‌دهی پزشکان، از یادگارهای رازی است که هنوز هم در بیمارستان‌های آموزشی جهان اجرا می‌شود.
رازی، طبیب و اندیشمندی توانا و از افتخاران علمی کهن دیار ری بود و با اندوخته‌های ارزشمند علمی خود، زمینه پیشرفت علم داروسازی را در ایران فراهم و با اکتشافاتی ماندگار، نام خود را در جهان جاودانه کرد.