به گزارش همشهری آنلاین، حتما شنیده اید که تهران را شهر چنارها می‌نامند و بلندبالایی و تنومندی‌شان را در فرهنگ سنتی، جایگاه ویژه‌ای دارند. پژوهشگران منابع طبیعی و محیط زیست، مبدا زمانی رویش چنار در ایران را به دوره همخامنشیان و اوج چنار دوستی ایرانیان را به دوره قاجاریان نسبت می‌دهند؛ آن دوره‌ای که تهران، منطقه ییلاقی خوش آب و هوایی برای تفریح بسیاری از شاهان و درباریان به شمار می‌آمد.
اما از میان آن حجم وسیع از چنارهای کاشته شده که تهرانی‌های قدیم از سایه و زیبایی‌شان، خاطره داشتند، فقط تعدادی محدودی آن هم با توجه به قدمت و موقعیت جغرافیایی ویژه شان به شهرت و ثبت رسیدند.
مانند چنار محله تجریش و آستان امامزاده صالح (ع) که این روزها، تنها عکسش باقی مانده، چنارهای سه گانه محله عودلاجان و بقعه امامزاده یحیی (ع) که یکی شان با تابلوی ثبت «کهن ترین چنار تهران، شماره یک، عمر درخت: ۹۰۰ سال، اداره کل باستان شناسی ۱۳۳۰ شمسی» دیده می شود.
چنار محله کن و بارگاه امامزاده شعیب (ع)، چنارهای سه گانه محله هفت چنار یا قریه بریانک که هفت شاخه بزرگ داشت، چنارهای باغ امین سلطان که حالا میان انبوه درختان بوستان قیطریه پراکنده‌اند، چنارهای کاخ‌های شاهان مانند سعدآباد و مرمر و البته به این مجموعه باید چنارهای هویتی بلندترین خیابان تهران و خاورمیانه «ولی عصر (عج)» را نیز اضافه کرد.