اما ۴ تا ۵ درصد بزرگسالان هم ممکن است به ADHD مبتلا باشند و در شمار معدودی از آنها این اختلال تشخیص داده و درمان می‌شود.
هر بزرگسالی که در دوران کودکی ADHD داشته است، می‌تواند در بزرگسالی هم به آن مبتلا باشد. اما گروهی اختلال گروهی از این افراد در کودکی تشخیص داده می‌شود و مشکل گروهی در سنین بالاتر شناسایی می‌شود.
با اینکه در بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD با افزایش سن بیماری فروکش می‌کند، اما در حدود ۶۰ درصد آنها تا بزرگسالی ادامه پیدا می‌کند.
اختلال کم‌توجهی- بیش‌فعالی بزرگسالان زنان و مردان را به یکسان گرفتار می‌کند.
علاجی برای این اختلال وجود ندارد، اما می‌توان با درمان‌ها دارویی و غیردارویی آن را کنترل کرد.
افراد بزرگسال دچار ADHD در پیروی از دستورات، به یاد آوردن اطلاعات، تمرکز، سازمان‌دهی وظایف و پایان دادن به موقع کارها دچار اشکال هستند.
شدت این علائم در افراد ممکن است از خفیف تا شدید متفاوت باشد و در هر فرد هم در طول زمان تغییر می‌کند.
این اختلال می‌تواند مشکلاتی در بسیاری از جنبه‌های زندگی خانوادگی، تحصیلی و شغلی ایجاد کند. دریافت درمان مناسب و یادگیری روش‌های کنترل با آن می‌تواند به مبتلایان کمک کند.
اغلب افراد دارای این اختلال می‌آموزند چطور با آن سازگار شوند.
بزرگسالان دارای ADHD هم می‌توانند توانایی‌هایی شخصی‌شان را تقویت کنند و به موفقیت برسند.