به گزارش همشهری آنلاین به نقل از گاردین بیانیه مشترکی که در حساب‌های رسانه اجتماعی اعضای خانواده ویلیس ارسال شده است. توضیح می‌دهد که او دچار برخی مشکلات سلامت شده و اخیرا تشخیص زبان‌پریشی یا آفازی (اختلال مرکز زبان در مغز و ناتوانی در درک یا بیان گفتار) برای او داده شده است که بر توانایی‌های شناختی او اثر می‌گذارد؛ به همین علت او از حرفه بازیگری که بسیار برایش مهم بود، کناره می‌گیرد.
ویلیس که این ماه ۶۷ ساله شد، بیش از همه به خاطر بازی در نقش جان مک‌لین، یک پلیس نیویورکی عصبانی‌مزاج اما باهوش در پنج فیلم‌های «جان سخت» در فاصله سال‌های ۱۹۸۸ تا ۲۰۱۳ در یادها مانده است.
زبان‌پریشی یا آفازی معمولا به صورت ناگهانی در نتیجه سکته مغزی یا جراحت سر رخ می‌دهد، اما ممکن است به صورت تدریجی به علت یک تومور مغزی با رشد آهسته یا یک بیماری پیش‌رونده که که آسیب دائمی در مغز ایجاد کند، رخ دهد.
بیانیه خانواده ویلیس درباره علت زبان‌پریشی او چیزی نگفته است.
افراد مبتلا به زبان‌پریشی دچار ناتوانی در ارتباط با دیگران می‌شوند، جملات کوتاه و ناقص به کار می‌برند، جملاتی را بیان می‌کنند که بی‌معنی هستند، یک کلمه را جایگزین کلمه دیگر یا یک صدا را جایگزین صدای دیگر می‌کنند، کلمات نامفهومی را می‌گویند، مکالمات دیگران را درک نمی‌کنند یا جملاتی می‌نویسند که معنایی ندارند.
زبان‌پریشی در افراد به اشکال متفاوتی بروز می‌کند، بسته به اینکه کجای مغزی آنها آسیب دیده باشد. آسیب به طرف چپ مغز ممکن است به مشکلات زبانی منتهی شود، در حالی که آسیب به طرف راست مغز باعث اختلال توجه یا مشکلات حافظه می‌شود.
به طور کلی دو نوع زبان‌پریشی وجود دارد: زبان‌پریشی سلیس و زبان‌پریشی غیر سلیس.
شایع‌ترین نوع زبان‌پریشی سلیس، «آفازی ورنیکه» یا زبان‌پریشی دریافتی است که در آن فرد جملات بلند و کاملی را ادا می‌کند که معنایی ندارند، کلمات غیر لازمی را به جمله اضافه می‌کند و حتی کلماتی را از خود می‌سازد.
شایع‌ترین نوع زبان‌پریشی غیر سلیس، «آفازی بروکای» یا زبان‌پریشی بیانی است که در آن فرد با عبارات کوتاه که به زحمت ادا می‌کند، حرف می‌زند، اما احتمالا می‌تواند گفتار دیگران را دریابد و بداند که آنها چه می‌گویند.
زبان‌پریشی معمولا افراد میانسال سالمند را گرفتار می‌کند، اما حتی کودکان کمسن هم ممکن است دچار آن شوند.
افراد دچار زبان‌پریشی می‌تواند از گفتار-زبان درمانی برای بهبود توانایی‌های ارتباطی‌شان استفاده کنند. هدف این درمان‌ها بهبود توانایی فرد در برقراری ارتباط با کمک کردن به او در استفاده از باقیمانده توانایی‌های زبانی‌اش، بازگرداند توانایی‌های زبانی تا حد ممکن و آموختن شیوه‌های دیگر ارتباط برقرار کردن است.