همشهری آنلاین- راحله عبدالحسینی: ۱۶ سال پیش که بیمارستان فوق‌تخصصی سرطان کودکان در محله دارآباد تأسیس شد، روزهای سختی برای آندریوس بود. در حالی که در سوگ همسر نشسته بود تصمیم گرفت در ادامه مسیر شغلی‌اش همراه کودکان مبتلا به سرطان محک باشد. او که حالا سوپروایزر بالینی محک است و می‌گوید: «ما اینجاییم تا دردهای کودکان مبتلا به سرطان و خانواده‌هایشان را تسکین دهیم.»
او می‌افزاید: «۴۳ سال پیش همزمان با تحصیل در رشته پرستاری در بیمارستان علی‌اصغر(ع) مشغول به کار شدم. در آن بیمارستان هم در کنار قهرمانان کوچک مبارزه با سرطان مشغول کار بودم. از همان روزها به حرفه‌ام عشق می‌ورزیدم. پس از فوت همسرم به محک آمدم. در اینجا با دنیایی از مهر و محبت روبه‌رو شدم. زیر این سقف عشق و علاقه به کودکان مبتلا به سرطان موج می‌زد. محک را انتخاب کردم تا بتوانم با کمک به قهرمانان کوچک و خانواده‌هایشان حال بهتری داشته باشم. من در محک عشق را به وضوح دیدم. روزهای اول باورم نمی‌شد همه این انسان‌های نیک‌اندیش در کنار یکدیگر آستین بالا بزنند و به جامعه خدمت کنند. این همبستگی را هرگز از یاد نخواهم برد.»
درمان صبوری می‌خواهد
پرستاری از کودک و بزرگسال تجربه ۲دنیای متفاوت است. حال اگر کودک به بیماری سرطان هم مبتلا باشد که پرستاری ویژه‌ای را می‌طلبد و هزار نکته باریک‌تر از مو دارد. آندریوس می‌گوید: «در تمام این سال‌ها فهمیدم، پرستاری از کودکان مبتلا به سرطان با پرستاری از بیماران بزرگسال بسیار متفاوت است. اینجا پرستاران باید سرشار از عشق باشند و حس اعتماد را در بیماران و همراهان‌شان به خوبی ایجاد کنند. گاهی یک پرستار باید کودکی را در آغوش بگیرد، نوازشش کند و آنقدر با او صمیمانه رفتار کند تا کودک در روند درمان خسته و ناامید نشود. صبوری در شغل پرستاری از کودکان بیمار حرف اول را می‌زند.»
همدلی با والدین
والدینی که با دلهره و نگرانی پله‌های بیمارستان محک را بالا و پایین می‌روند نیز نیاز به همدلی دارند. پرستاران محک به والدین هم توجه دارند. آندریوس می‌گوید: «ما در محک با والدین با صبر، حوصله و مانند یک دوست رفتار می‌کنیم. با آنها همدل و همراه می‌شویم و درک متقابلی نسبت به شرایطی داریم که در آن قرار گرفته‌اند. گاهی آنها خشم ناشی از هیجان منفی که به زندگی‌شان وارد شده را بروز می‌دهند که باید نادیده گرفت. ما اینجاییم تا دردهای کودکان و خانواده‌هایشان را تسکین دهیم.»
صبوری ویژگی جدایی‌ناپذیر رشته پرستاری است. آندریوس مختصر و مفید درباره خصوصیت‌هایی که پرستاران بخش خون و آنکولوژی اطفال باید داشته باشند می‌گوید: «پرستاران فعال در بخش خون و آنکولوژی کودکان باید صبور، کاردان و دانا به علم پرستاری باشند. آنها باید بتوانند با صبر و حوصله و در هر شرایطی فقط به درمان کودکان بیندیشند. من فکر می‌کنم پرستاری یعنی عشق، صبوری و علم همراه با کاردانی. امیدوارم بتوانیم خدمتگزار کودکان مبتلا به سرطان باشیم. به امید روزی که دیگر هیچ کودکی رنج ابتلا به بیماری را تحمل نکند.» پرستار بیمارستان محک برای اینکه به محل کارش هم نزدیک باشد چند سالی است در خانه‌ای پشت بیمارستان زندگی می‌کند تا در کوتاه‌ترین زمان به سر کارش برسد: «آرزوی صلح و بهبود برای همه بیماران به‌خصوص بچه‌های محک دارم. هیچ‌وقت از خدمت به آنان احساس خستگی نمی‌کنم.»
یک خاطره
تمام دلخوشی من این است که بچه‌ها با لبخند از بیمارستان مرخص شوند. «یاسمین» ۷ساله یکی از بچه‌هایی بود که باید با آمبولانس برای آزمایش به بیمارستان دیگری می‌رفت. می‌ترسید، گریه می‌کرد و نمی‌خواست برود. به او قول دادم، جلو بنشیند و آژیر آمبولانس را بزند. یاسمین راضی شد و اشک‌هایش را پاک کرد. حالا ۱۱ساله است و پیوند مغز استخوانش هم با موفقیت انجام شد.
در همین نزدیکی
مؤسسه خیریه حمایت از کودکان مبتلا به سرطان با نام اختصاری «محک» از سال ۱۳۷۰ و با انگیزه کمک به همنوع فعالیت خود را در حمایت از کودکان مبتلا به سرطان کمتر از ۱۶ ساله و خانواده‌های آنان آغاز کرد. در طول ۳۰ سال فعالیت، محک با بهره‌گیری از کمک‌های انسان‌دوستانه مردم نیکوکار به یکی از قطب‌های درمان در خاورمیانه تبدیل شده است.
برای اطلاع از شیوه همکاری با محک به پایگاه الکترونیک https://mahakـ charity. org/ سر بزنید. شماره ۲۳۵۰۱۰۰۰ هم در اختیار شماست.