همشهری آنلاین - رابعه تیموری: این خیابان در دهه ٤٠ پر از گاوداری و دامداری‌های کوچک و بزرگ بود که لبنیات مصرفی بالانشینان پایتخت را تامین می‌کردند. تعداد این دامداری‌ها در ضلع شمالی خیابان بیشتر بود و محوری را به وجود آورده بودند که تا منطقه ١٨ کنونی امتداد پیدا می‌کرد. قدیمی‌ها و شهروندان بومی و اصیل محله یافت‌آباد که از خوانین و اقوام زندیه، کلهر، ظهره‌وند و تقدیسی‌ها بودند، در کنار خانه‌هایشان از گاومیش‌های بزرگ شیری نگهداری می‌کردند. به همین خاطر، اینجا به گاومیش‌خانه معروف شده بود.
«اصغر نوراللهی» باستانی کار و قدیمی محله یافت‌آباد درباره تاریخچه گاومیش خانه می‌گوید: «روستای گاومیش خانه در جای فعلی خیابان شهید مصطفی هاشم قرار داشت. اهالی گله‌های دام خود را از این محله برای چرا به بیابان‌های اطراف می‌بردند و شب‌ها به روستا برمی‌گرداندند. هر کسی به این محله می‌آمد، در نگاه اول چشمش به گاومیش‌ها می‌خورد.»
اما در اوایل دهه ۵٠ بیماری‌های دامی شیوع پیدا کرد و گاوداری‌ها و دامداری‌های چهار گوشه شهر، یکی‌یکی تعطیل شدند. در آن زمان بر اجرای ضوابط شهری نظارت چندانی نمی‌شد و بسیاری از دامداری‌های محله یافت‌آباد توسط مالکان به کارگاه‌های تولید مبل و تعمیرگاه‌های ماشین‌آلات سنگین تبدیل شدند.
با گذشت زمان و سرمایه‌گذاری افراد مختلف در صنعت تولید مبلمان، نمایشگاه‌ها و پاساژهای شیک و خوش نقش و نما در لابه لای کارگاه-های تولید مبلمان قد کشیدند و به این بازار ظاهری مدرن و امروزی بخشیدند.
با افزایش تعداد این نمایشگاه‌های تازه‌ساز و خوش‌نما در ٢ راسته خیابان یافت‌آباد، کارگاه‌های تنگ و تاریک که روزگاری دامداری و گاوداری بودند به کوچه‌ها و معابر فرعی بازار رانده شدند و تعمیرگاه‌های ماشین‌آلات سنگین به حاشیه اتوبان آیت‌الله سعیدی نقل مکان کردند.
اکنون بازار مبل یافت‌آباد یکی از بازارهای فرامنطقه‌ای منطقه ١٧ است و در رونق اقتصادی و اشتغال جوانان محله نقش بسزایی دارد.