درفش، بیرق، علم، لواء یا رایت به معنی پرچم از دیرباز مورد استفاده بوده و از آن به عنوان علامت معین حکمران، فرمانده نیرو و لشکریان استفاده می‌شده است.
اندازه و رنگ بیرق‌ها از دوران کهن تفاوت‌های متعددی داشته ولی گزینش رنگ‌های 3 گانه سبز، سفید و قرمز را مربوط به دوران ناصرالدین شاه قاجار دانسته‌اند.
در نهایت در جریان انقلاب مشروطیت این 3 رنگ تثبیت شد و از این پرچم برای ساختمان‌های دولتی و یادمان‌های سلطنتی، قلعه‌ها و بنادر و هر آن چه به دولت و سلطنت مربوط بود استفاده می‌کردند.
با تدوین قانون اساسی مشروطه، رنگ پرچم ایران معین شد که بر اساس اصل پنجم متمم این قانون:
رنگ سبز در پرچم ایران به عنوان نشانه دین اسلام و مذهب شیعه و نیز خرّمی کشور و صفای روح و باطن؛
رنگ سفید نشان صلح‌خواهی، دوستی و آرامش طلبی ملت ایران؛
رنگ قرمز نشان مشروطیت ایران و آمادگی ملت برای دفاع از استقلال و آزادی به قیمت ریخته شدن خون فرزندان خود، به کار رفته است.
ابعاد و شکل دقیق پرچم ایران در سال 1336 دوباره تعیین شد و تا انقلاب اسلامی ایران بدون تغییر با همان شیر و خورشید و گاهی تاج پهلوی باقی ماند.
پس از انقلاب، نشان پرچم جای خود را به طرحی شبیه به واژه الله داد که مانند لاله سرخی است که از خون شهیدان انقلاب سر برآورده و 4 قسمت آن شبیه هلال و جزء قائم میانی، یادآور شمشیر به نشانه قدرت و ایستادگی ملت مسلمان ایران است و مجموعاً کلمه توحید (لااله الا الله) را تشکیل می‌دهد.
همچنین عبارت الله اکبر، 22 بار در حاشیه پایین نوار سبز و حاشیه بالای نوار قرمز که نشانه و نماد 22 بهمن 1357، روز پیروزی انقلاب اسلامی ایران است، تکرار شده است.
منبع مورد استفاده برای این مدخل
