این حرکت‌ها نمایشی و بی‌هدف نیستند و در دنیا به عنوان ورزشی به نام پارکور (parkour) شناخته می‌شوند؛ ورزشی‌که این روزها طرفداران بسیاری پیدا کرده است.
چند ساعتی را در میان جمعی پنج نفره بودم که شش سال پیش در ایران، پارکور را آغاز کردند. همگی آنها دانشجو هستند. امیر حسین ایمانی از سال 1381 و زودتر از بقیه گروه، پارکور را شروع کرده است. بقیه افراد گروه هم سه یا چهار سال پیش پارکور را شروع کردند. همه آنها دارای سابقه ورزشی هستند. در حرف هایشان می‌گویند که تلاش کرده‌اند پارکور را متناسب با فضای شهر و محیط اشاعه بدهند و پارکور را به صورت ایرانی آن درآورند.
- پارکور از کجا و چگونه شکل گرفت؟
امیر حسین ایمانی: «پارکور به معنای خاص آن، توسط «ریموند بل» که یک سرباز فرانسوی در جنگ ویتنام بود، پایه‌گذاری شد. او و همراهانش در‌پی به‌وجود آوردن یک روش مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش «دیوید بل» ادامه پیدا کرد. دیوید بیشتر عمر خود را برای پیشرفت این ورزش صرف کرد و اسم پارکور را برای آن انتخاب کرد. او و دوستانش، از جمله «سباستیان فوکان» که مشهورترین آنهاست، با آموزش‌های ریموند بل، این ورزش را از ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در اطراف شهر پاریس به وجود آوردند.»
آرمان خاشعی: «بعد از پیدایش پارکور هم افرادی که کارهای ژیمناستیکی و ورزش‌های خیابانی انجام می‌دادند (که بیشتر هم حالت تفریحی داشت) شاخه‌ای در پارکور به وجود آوردند به نام «دو آزاد» که در ابتدا دو آزاد و پارکور مفهوم یکسانی داشتند، اما در ادامه از هم جدا شدند. در پارکور شما باید به سریع‌ترین شکل از نقطه‌ای به نقطه دیگر بروید، اما در دو آزاد زیبایی حرکت مهم است و اصراری نیست که سریع‌ترین حرکت را داشته باشید. در دو آزاد بیشتر حرک‌های ژیمناستیکی اضافه شد.»
- حرکت‌ها در پارکور چگونه است؟
ایمانی: «در پارکور هم مانند تمام ورزش‌ها حرکت‌هایی وجود دارد که هر شخص باید در ابتدا آنها را خوب یاد بگیرد، اما مانند دو آزاد نمایشی نیستند. مثلاً حرکت «فرود» که انواع مختلفی دارد، مهم‌ترین بخش پارکور است؛ چون بعد از انجام حرکت‌های مختلف باید با فرود مناسب، فشار و ضربه به پاها را کنترل و کم کرد. و یا حرکت پرش که شامل پرش از یک نقطه به نقطه دیگر است، با توجه به شرایط پرش و نوع آن، انواع مختلفی دارد.»
بدون حضور مربی و گذراندن دوره‌های آموزشی، انجام این حرکت ها - آن هم در جاهای
غیر استاندارد - بسیار خطرناک است
- آیا ورزش پارکور مثل ورزش‌های دیگر به‌صورت مسابقه هم برگزار می‌شود؟
میلاد جعفری: «پارکور رقابت و مسابقه ندارد، تنها علاقه است که فرد را برای ادامه دادن پارکور تشویق می‌کند. در این ورزش مسابقه نمی‌دهی، مدال نمی‌گیری، مقام نمی‌آوری، بلکه تنها با توانایی جسمی و فکری خودت آشنا می‌شوی.»
امیرحسین متین: «در پارکور هر کس به اندازه توانایی‌اش باید از خودش انتظار داشته باشد و نباید در فکر این باشد که بخواهد توانایی خود را به دیگران اثبات کند. حتی برای سرگرم کردن دیگران و انجام کارهای نمایشی هم نباید پارکور کار کرد. اساس شکل‌گیری پارکور مسابقه نیست، بلکه علاوه بر ورزش بودن، برای استفاده در شرایط خاص و حیاتی زندگی است؛ مثلاً در هنگام بروز حادثه برای نجات جان یک انسان و...»
- چرا پارکور کار می‌کنید؟
احسان دادفر: «با این ورزش احساس می‌کنم که کاملا آزاد هستم و به چیزی و جایی تعلق ندارم، این برایم لذت بخش است.»
ایمانی: «به این دلیل پارکور را دوست دارم که یک ورزش کاملاً شخصی است؛ کسی برای شما تعیین نمی‌کند که چکار انجام بدهید. ورزشی است که کاملاً با درون انسان ارتباط دارد.»
آرمان خاشعی: «بخش فکری پارکور برایم لذت‌بخش است. تمام موانعی که در سطح شهر می‌بینیم ذهن را خلاق می‌کند. تعادل بین منطقی بودن و ریسک‌کردن در پارکور زیبایی خاصی به آن داده است. باید آن‌قدر منطقی باشید که حرکت بی‌موردی انجام ندهید و وقتی که توانایی کاری را ندارید نباید ریسک کنید تا آسیب ببینید. موانعی که قبلاً برایم عادی بود، الان برایم معنا پیدا کرده اند.»
امیرحسین متین: «انرژی‌ام را تخلیه می‌کند . در پارکور هرکس توانایی‌هایش را می‌شناسد و از آنها استفاده می‌کند.»
- چگونه می توان پارکور را شروع کرد؟
خاشعی: «کسانی که علاقه‌مند هستند می‌توانند با دیدن فیلم‌ها و سایت‌ها، اطلاعاتی را از این ورزش به‌دست بیاورند و با آن آشنا شوند . باید بدن آماده‌ای داشته باشند و به جای هیجان و یا لذت انجام دادن کارهای سخت، اول زیر نظر افرادی که تجربه خوب و حرفه‌ای در این ورزش دارند، آمادگی اولیه را پیدا کنند و بعد حرکت‌های پیچیده‌تر را یاد بگیرند.»
ایمانی: «پارکور اصلاً محدوده سنی ندارد، هم به صورت گروهی و هم انفرادی انجام می‌شود.»
دادفر: «ورزشی است که خودنمایی ندارد. در بین کسانی هم که این ورزش را کار می‌کنند نه برتری‌ای وجود دارد و نه رئیسی.»
میلاد جعفری: «پارکور هنر حرکت کردن است.»
خاشعی: «پارکور یک جورهایی روش زندگی است؛ مواجه شدن با موانع و گذشتن بدون ترس نمونه‌ای از برخورد با مشکلات زندگی است. البته نباید فراموش کرد،پارکور بدون خطر هم نیست، به همین دلیل باید برای آغاز این ورزش بدنی آماده و انعطاف‌پذیر داشته باشید. از همان آغاز تمرین‌ها باید از وسایل ایمنی استفاده کرد. همچنین بدون حضور مربی و طی دوره‌های آموزشی این رشته، انجام حرکت‌های این ورزش می‌تواند خطرات جبران‌ناپذیری داشته باشد. بهتر است ابتدا یک محل مناسب برای آموزش پیدا کرد و بعد حرکت‌های ورزشی را شروع کرد.