همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: قرارشان روزهای جمعه است تا زاله های جنگل، رودخانه و بوستانهای پایتخت و اطراف آن را جمع کنند و تاکنون هم حدود 480پویش اجرا کرده اند.«ناصر نجفی» یکی از اعضای قدیمی گروه «رفتگران طبیعت» ،پای ثابت این فعالیت های خودجوش است. او درباره شکل‌گیری انجمن می‌گوید: « این گروه از سال ۱۳۹۱ به همت جمعی از دوستداران و فعالان محیط‌زیست تشکیل شد و از آن سال تا امروز هر هفته برنامه پاکسازی محیط زیست از زباله اجرا می شود.برای دعوت از اعضا معمولاً برنامه‌های خود را در شبکه‌های اجتماعی اعلام می‌کنیم و افراد علاقه‌مند نیز شرکت می‌کنند، البته تعدادی همیشه پای ثابت هستند و همین افراد و آنهایی که در چند نوبت در پاکسازی شرکت می‌کنند در جمع خانوادگی یا دوستانشان معلم محیط‌زیست می‌شوند و نکات ضروری را به دیگران هم آموزش می‌دهند.»
گزارش‌های خواندنی را اینجا دنبال کنید
ضرورت فرهنگسازی
انسان‌ها به پاکیزگی اهمیت می‌دهند، اما مسئله مهم این است که برخی یاد نگرفته‌اند به پاکیزکی طبیعت نیز توجه کنند. نجفی اعتقاد دارد این مشکل به دلیل نبود آموزش کافی اتفاق می‌افتد. او درباره فعالیت این گروه مردمی می‌گوید: «رعایت نکردن نظافت، ذاتی نیست بلکه از فرهنگ مردم ناشی می‌شود که آن هم به آموزش نیاز دارد. در مراحل پاکسازی بارها شاهد بودیم شهروندانی که برای گردش و تفریح مراجعه کردند به گروه پیوسته و با اعضا در پاکسازی مشارکت داشتند. بنابراین تولید این میزان حجم زباله و رها کردن آن در طبیعت یکی به ضعف آموزش و دیگری به ضعف عملکرد برخی اداره‌ها بر می‌گردد.در مجموع استقبال از گروه ما خوب بوده و در این پاکسازی‌ها از هر قشری از دانشجو، خانه‌دار، کارمند، کارگر و در برخی موارد پزشکان هم حضور دارند، اما برای حفظ محیط زیست علاوه بر فرهنگسازی باید قوانین سفت و سختی نیز داشته باشیم تا مردم به مرور قانونمند شوند.»
زباله وجود ندارد!
رفتگران طبیعت براین باورند که زباله وجود ندارد و همه پسماندهای دوباره به چرخ طبیعت بازگردانده می‌شوند. نجفی در ادامه می‌گوید: «در برنامه‌های پاکسازی از هر نوع زباله که روی زمین باشد را جمع می‌کنیم از فیلترهای سیگار گرفته تا باقی پسماندهای گردشگران در طبیعت. البته در کانال‌های شبکه‌های اجتماعی برای تفکیک زباله از مبدا به طور مرتب تبلیغ می‌کنیم. باید بگویم که ما اصلا زباله نداریم چون مواد پلاستیکی، کاغذ و فلزات قابل بازیافت هستند و در واقع سرمایه محسوب می‌شوند حتی زباله‌های تَر نیز قابلیت تبدیل به کمپوست را دارند بنابراین اگر همه مردم تفکیک زباله را از مبدا انجام دهند و شهرداری‌ها نیز همکاری کنند دیگر جایی به نام دپوی زباله نخواهیم داشت.
اگر بخشی از زباله هم باقی بماند می‌توان در بخش‌های دیگر از آنها استفاده کرد، مانند نیروگاه‌هایی که از سوزاندن این مواد، برق تولید می‌کنند. در واقع امروزه داشتن دپوی زباله معنا ندارد، این دپوها باعث آلودگی شدید محیط زیست و آب‌های زیرزمینی می‌شوند زیرا شیرابه‌های سمی تولید می‌کنند که وارد زمین و منابع آب زیرزمینی شده و حتی باعث خشک شدن درختان اطراف خود می‌شوند.»