همشهری آنلاین - مریم باقرپور: با عبور از بزرگراه همیشه شلوغ و پرترافیک شیخ فضل الله نوری و ورودی شهرک فرهنگیان سکوت و آرامش را حس می‌کنی. این شهرک در دهه چهل توسط فرهنگیان نخستین مقدمات ساختش پی‌ریزی شده اما تکمیلش تا سال ۱۳۶۷ ادامه داشته و اکنون بیش از ۱۵ هزار نفر در آن سکونت دارند. بعد عبور از میان خانه‌های آجری ۲ طبقه، درختان چنارسبز و محوطه‌های گلکاری شده...، در نیمه‌های شهرک، پارک فرهنگیان دیده می‌شود. ویژگی خاص شهرک فضای سبزش است که با همدلی اهالی به وجود آمده و ماندگار شده است. این روزها هم در بوستان اینجا تندیس‌هایی به چشم می‌آید که توسط تعدادی از بانوان ساکن شهرک ساخته و باعث شده تا عصرها و شب‌ها جمع زیادی از اهالی دور هم جمع شوند. نام تندیس‌ها را هم احترام و اتحاد سازندگانش «خانواده» گذاشته‌اند.
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
پایه‌گذاری کار بزرگ
ماجرای ساخت تندیس از آنجا شروع شد که از ۳۰ سال قبل، یکی از هم‌محله‌ای‌ها، به نام «عربعلی شروه» در شهرک فرهنگیان زندگی می‌کرد. او نقاش و استاد دانشگاه هنرهای زیبا دانشگاه تهران با ۲۰ نمایشگاه نقاشی و مجسمه انفرادی در تهران بود. حدود ۱۲۰ جلد کتاب ترجمه هم در زمینه هنر نقاشی داشت. آن‌طور که اهالی قدیمی شهرک فرهنگیان می‌گویند، عربعلی شروه به نکات اخلاقی، زیباشناسی و شاهنامه علاقه فراوان داشت و روزی تصمیم گرفت بر دیوار بوستان شهرک، تصویر زال و سیمرغ برگفته از شاهنامه فردوسی را نقاشی کند. تصویری که هنوز بر دیوار پارک باقی مانده است. البته او ۳ سال بعد، یعنی سال ۱۳۹۰ بعد از طراحی بر دیوار فوت کرد اما اهالی قدیمی شهرک فرهنگیان فراموش نکرده‌اند که عربعلی شروه دلش می‌خواست، هنر در شهرک فراگیر شود.
چراغ شهرک روشن است
«دلش می‌خواست هنرش میان اهالی نشر پیدا کند.» این جمله را «مرضیه قره داغی» همسر مرحوم شروه می‌گوید. قره‌داغی که خودش در رشته هنری سفال و مجسمه فعالیت دارد، تصمیم گرفته ۲ تندیس چراغ و یک آبخوری را، برای اهالی، در پارک شهرک بسازد. روز افتتاحیه تندیس‌های چراغ در پارک، هنوز عربعلی شروه زنده بود. بعد از فوت او، همسرش سومین تندیس چراغ را در پارک می‌سازد. او درباره دلیل انتخاب تندیس چراغ در پارک شهرک می‌گوید: «چراغ نشانه روشنایی و آگاهی است. دلم می‌خواست چراغ شهرک همیشه روشن باشد.»
شکل‌گیری کانون هنری برای مشارکت جمعی
در ساخت سومین تندیس چراغ در شهرک فرهنگیان، قره داغی کانون هنری را در محدوده سکونتشان راه‌اندازی و از بانوان علاقه‌مند خواسته برای ارتقای منظر و فعالیت‌های مختلف عضو کانون شوند. با شکل‌گیری کانون که تعداد اعضایش از همان‌های روزهای نخست به ۵۰ نفر می‌رسد، افراد تصمیم به ساخت تندیس‌های مختلف می‌گیرند. تندیس‌هایی که این روزها در بوستان شهرک همچنان توجه هر تازه واردی را به خود جلب می‌کند. «شهلا دانشور» یکی مشارکت‌کنندگان در ساخت تندیس‌ها می‌گوید: «حتی در سرمای زمستان به همراه بانوان برای ساخت تندیس‌ها تلاش می‌کردیم.»
سازه داخلی تندیس خانواده از سیمان، ماسه، آهن، آجر و... بدنه‌اش از پارچه‌های تکه تکه شده لباس اعضا، ظروف چینی و شیشه‌های شکسته خانه‌هایشان، کاشی و سرامیک‌های دورریز و... است. دانشور می‌گوید: «محوطه بوستان و تندیس‌هایش برای همه اعضا خاطره‌انگیز است. چون در زیباترکردنش افراد بسیاری مشارکت داشتند. به‌ویژه که هر وقت وسیله‌ای در خانه می‌شکست به این فکر می‌کردیم که از آن در کدام قسمت تندیس استفاده کنیم.»
خانواده‌ای با یک چراغ روشن
یک زن و مرد و ۲ فرزند دختر و پسر، درکنار هم اجزای تندیس‌های بوستان شهرک فرهنگیان را تشکیل می‌دهند که با هم چراغی را به سمت آسمان در دستان‌شان نگه داشته‌اند. قره داغی می‌گوید: «می‌خواستیم با این شیوه نشان بدهیم که با در کنار هم بودن می‌توان چراغ خانواده را روشن نگه داشت.»
این تندیس‌ها حتی برای بسیاری از دیگر شهروندان هم جذاب است تا جایی که «سارا زبردست» از فعالان رشته نقاشی و سفال که با وجود سکونتش در محله‌ای دیگر، گاهی به شهرک فرهنگیان تردد دارد می‌گوید: «چند سالی از ساخت تندیس‌ها می‌گذرد. در این سال‌ها بسیاری از اعضای کانون فوت کرده یا از شهرک رفته‌اند. حتی برخی از سازندگان این تندیس‌ها دیگر نیستند. اما این مجسمه‌ها مانده‌اند و معتقدم این‌گونه کارهای گروهی در دل مردم باقی می‌ماند و جاودانه می‌شود.»
این روزها در بوستان ساکنان شهرک فرهنگیان، همچنان تندیس‌ها خودنمایی می‌کنند. قره داغی که عامل شکل‌گیری اولین تندیس بوده معتقد است: «این مجسمه ها از بین نمی‌رود گرچه این روزها بسیاری از مشارکت کنندگان در ساختش در جمع ما نیستند. شاید به زودی تندیس دیگری را هم ساختیم. چون این موضوع در برنامه ام هست.»