همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: بیش از ۱۳هزارنفر در ۱۳روستا این محدوده سکونت دارند. این موضوع غیر قابل انکار است که رساندن سرویس اینترنت به روستاها به موقعیت جغرافیایی متفاوت آنها بستگی دارد و روستاهای غرب تهران به دلیل اینکه در موقعیت کوهستانی هستند، توسعه ارتباطات در آن دشوارتر خواهد بود. این مشکل در روستا سولقان در مقایسه با روستاهای دیگر کمرنگ‌تر و اغلب امکانات رفاهی و خدماتی در این زمینه مانند پست بانک که باید به اینترنت دسترسی داشته باشد، در این روستا مستقر شده است، ولی روستایی مانند امامزاده داود(ع) که در همین محدوده واقع شده، با این روستا بیش از ۱۵کیلومتر فاصله دارد و اهالی برای بهره بردن از این امکانات باید این مسافت را طی کنند.
«نوروزی» دهیار روستا سنگان دلیل اصلی نداشتن اینترنت وایفا را موقعیت کوهستانی این محدوده می‌داند و دراین باره می‌گوید: «برای توسعه و امکان برقراری صدا و ارائه سرویس اینترنت، به «دید رادیویی» یا کشیدن فیبر نوری نیاز است تا بتوان دسترسی روستای موردنظر به شبکه ملی اطلاعات را فراهم کرد و اگر این دید فراهم نباشد ساخت دکل مخابرات نمی‌تواند مشکل را به‌تنهایی حل کند. همچنین قرار گرفتن در دل کوهستان، محرومیت از این امکانات را تشدید می‌کند. طبیعی است که هزینه تمام شده سرویس برای مخابرات بسیار بالاست و به تعداد سایت بیشتری نیاز دارند. علاوه بر این باید سایت واسط ساخته و فیبر نوری کار گذاشته شود که این بخش نیز ضمن نیاز داشتن به هزینه گزاف، زمان‌بر است. متاسفانه در این زمینه بارها با اداره مخابرات نامه نگاری کردیم، اما چون برای آنها صرفه اقتصادی ندارد، این کار را انجام نمی‌دهند.»
بارها با مسئولان مکاتبه کرده‌ایم
«علی سلطانی» دهیار روستا وردیج به دغدغه دانش‌آموزان برای دسترسی به اینترنت و شرکت در کلاس‌های آنلاین مدارس اشاره می‌کند و می‌گوید: «اهالی حتی نمی توانند به دلیل نداشتن اینترنت یک ثبت‌نام ساده را در سامانه انجام بدهند و باید تا شهر بروند. البته در دوران کرونا و به دلیل تعطیلی مدارس دانش‌آموزان از طریق اینترنت دورسشان را دنبال می‌کردند و نبود اینترنت در روستا باعث بلاتکلیفی و سرگردانی دانش‌آموزان شده بود که خوشبختانه با حضوری شدن مدارس از این مشکل رهایی یافتند. در واقع باید گفت آنتن‌دهی تلفن همراه در این روستاها خود مشکل اصلی و نداشتن وایفای خانگی هم مزید برعلت شده است. چون وقتی تلفن آنتن نداشته باشد، اینترنت همراه هم جوابگو نخواهد بود.
حتی برخی اوقات اینترنت دهیاری هم قطع و دستمان برای انجام ارسال مکتوبات و نامه‌نگاری‌های اداری هم بسته است. اگر زیرساخت‌های اینترنت ثابت در روستا وصل بود، اهالی برای انجام کارهایشان که با اینترنت در ارتباط است، دیگر نیاز نبود تا شهر بروند. روستا وردیج اصلاً زیرساخت ندارد و من چند روز گذشته هم برای صدمین بار با بخشداری و مخابرات منطقه ۴مکاتبه کردم، اما متاسفانه هیچ ارگان و نهادی پیگیر نیست. در واقع مهاجرت معکوس زمانی اتفاق می‌افتد که زیرساخت آماده باشد. اکنون این روستا از زیرساخت‌های ابتدایی و پیش‌پا افتاده امروزی محروم است. سال‌های گذشته زمان حفاری برای گازرسانی به روستا از مسئولان خواستیم و پیگیری کردم که درکنار اقدامات گازرسانی، فیبر نوری را هم انجام دهند ولی گوش شنوایی وجود نداشت.
نه تنها روستا وردیج بلکه اهالی روستا واریش هم که در همسایگی این روستا قرار دارد، با این مشکل روبرو هستند. اکنون اگر مسئولان برای رفع این معضل قدم پیش بگذارند، ما خودمان پای کار هستیم وکمکشان می‌کنیم. پشت آنها را خالی نمی‌کنیم. باهزار بدبختی برای روستا پست بانک آوردیم، ولی همان پست بانک هم چون زیرساختش از لحاظ اینترنتی درست نیست بعضی از خدمات را نمی‌تواند به اهالی ارائه بدهد.»