همشهری آنلاین‌ـ مریم باقرپور: به گفته کاسبان قدیمی محله، قدمتش به بیش از ۱۵۰ سال قبل می‌رسد،روزگاری که همه اطرافش را باغ‌های بزرگ پر کرده بود. «ابراهیم حسینمردی» از اهالی قدیمی محله می‌گوید: «ایستگاه قلیونی یا همان قهوه‌خانه حدادی، صبح‌ها میزبان باربرانی بود که از کن و سولقان راه میدان گمرگ را پیش می‌گرفتند و اینجا صبحانه می‌خوردند. ظهرها هم پیرمردان و مالکان طرشتی در آن جمع می‌شدند. بعدها با ساخته شدن بزرگراه، رهگذران هم اضافه شدند و همیشه بساط مردم دیزی سنگی و چای در این ایستگاه برپا بود»
ایستگاه قلیونی، تا حدود یک قرن قبل در اختیار فردی به نام کربلایی غلامعلی بود و بعدها به حسینعلی حدادی رسید. فردی که همزمان با قهوه‌خانه‌داری، ماه‌های رمضان نقالی هم می‌کرد. اما با ورود تلویزیون پرده نقالی به پستو رفت. او سال ۱۳۱۷، ۳ تومان داد و برای قهوه‌خانه تلویزیون خرید. حسینمردی می‌گوید: «پدرم می‌گفت، تلویزیون که آمد، دیگر جای سوزن انداختن در قهوه‌خانه نبود؛ ملت می‌آمدند و ساعت‌ها پای تلویزیون می‌نشستند.»
حدادی که حدود ۸ دهه مسئولیت ایستگاه قلیونی را به عهده داشت، به تازگی فوت کرده است. در قهوه‌خانه او از همان ابتدا دو چیز ممنوع بود؛ سیگار و قلیان. اما با این حال بسیاری به قهوه‌خانه‌اش مراجعه کرده و عکس یادگاری با تلویزیون قدیمی و سماورهایش می گیرند و عصرها هم محل دورهمی طرشتی‌ها و گپ و گفت ساکنان قدیمی است.