به گزارش همشهری آنلاین به نقل از هلث‌دی این دارو به نام دی‌سیکلومین برای درمان نشانگان روده تحریک‌پذیر استفاده می‌شود. این دارو در ابتدا ترکیب دارویی به نام بندکتین (Benedectin) به کار می‌رفت که از دهه ۱۹۶۰ به بعد برای پیشگیری از تهوع و استفراغ تجویز می‌شد.
پژوهشگران مرکزعلوم بهداشتی دانشگاه تگزاس در دانشکده بهداشت عمومی هوستون در آمریکا که این بررسی را انجام داده‌اند، می‌گویند یافته‌هایشان نشان می‌دهد که رویدادها در ابتدایی‌ترین دوره‌های زندگی – از جمله زندگی درون رحمی- می‌تواند بر خطر سرطان در چند دهه بعد تاثیر بگذارد.
به گفته این پژوهشگرانتا ۲۵ درصد از زنان باردار در میانه دهه ۱۹۷۰ داروی بندکتین را دریافت کره بودند و این دارو ممکن است پیامدهای درازمدت بر روی فرزندان این زنان داشته باشد که تا زمان کنونی ادامه یافته‌اند.
این بررسی نشان می‌دهد که میزان بروز سرطان روده بزرگ در میان بزرگسالانی که در دهه ۱۹۶۰ و پس از آن به دنیا آمده‌اند در حال افزایش است. این افزایش نشان می‌دهد که قرارگیری در معرض این دارو در هنگام بارداری در آن زمان ممکن است اکنون به عامل خطرساز برای سرطان روده بزرگ در فرزندان بدل شده است.
پژوهشگران برای بررسی این موضوع داده‌ها به دست آمده از «بررسی‌های سلامت و رشد کودک»، یک هم‌گروه یا کوهورت چند نسلی شامل بیش از ۱۴۵۰۰ زن باردار را آنالیز کردند. این زنان در فاصله سال‌های ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۷ در اوکلند کالیفرنیا بیش از ۱۸۷۰۰ نوزاد به دنیا آورده بودند.
حدود ۵ درصد از این فرزندان یا شمار کلی ۱۰۱۴ کودک در هنگام قرار داشتن در رحم در معرض داروی بندکتین قرار گرفته بودند.
میزان بروز سرطان روده بزرگ در میان افرادی که دوران جنینی در معرض داروی بندکتین قرار گرفته بودند، سه برابر بیشتر از افرادی بود که در دوران جنینی در معرض این دارو قرار نگرفته بودند.
پژوهشگران تصور می‌کنند که دی‌سیکلومین ممکن است دستگاه گوارش در حال رشد جنین را هدف قرار دهد. برخی از بررسی‌ها نشان می‌دهند که نوزادان متولدشده از زنانی که در حین بارداری داروی بندکتین را دریافت کرده‌اند، با احتمال بیشتری در هنگام تولد دارای نقائص دستگاه گوارش هستند.
سازنده داروی بندکتین از سال پس از گزارش مواردی از نقاص هنگام تولد و با توجه به رخ دادن تراژدی ناشی از یک داروی ضد تهوع دیگر یعنی تالیدآمید از ۱۹۷۶ دی‌سیکلومین را از فرمولاسیون بندکتین حذف کرد.
بیش از ۱۰ هزار نوزاد که در دوران جنینی در معرض داروی تابلیدامید قرار گرفته بودند، دچار بدشکلی‌ها و نقائص اندامی (دست و پا) شدند.