هنوز چادر مشکی که مادرش برایش دوخته بود، اندازه قدش نشــده بود کــه بــرای رفتن بــه تکیه لحظه‌شماری می‌کرد. دلش می‌خواست مثل بزرگ‌ترها تکیــه محله را آب‌وجارو کند و پارچه سیاه و سبز را دورتادور دیوار نصب کنــد. از همان کودکــی دلش پر می‌کشید برای اینکه پای دیگ غذای نذری امام حسین (ع) بایستد.

همشهری آنلاین- سمیرا باباجانپور: زهرا عباسی سال‌هاست بانی آشپزخانه‌ای است که به عشق امام حســین (ع) چراغش خاموش نمی‌شود. بساط نذری‌پزان مهیاست بوی غذای نــذری همه خانــه را پرکرده است. با آغاز محرم آشپزخانه غذای نذری زهرا عباسی جای سوزن انداختن نیست. بیشتر زنان محله برای کمک می‌آیند. زنان دورهم جمع شده‌اند تا با کمک همدیگر غذای نذری را آمــاده کنند؛ غذای معروف هیئت‌های محلــه کن فســنجان است. زنان چنــد روز قبل گردوها را شکســته و خورشت را بار گذاشته‌اند.

خواندنی‌های بیشتر را اینجا بخوانید

زهرا خانم چادر به کمربسته و ســبد میوه رابین خانم‌ها می‌چرخاند تا خســتگی درکنند. او و دوستانش آشپزهای خوبی هستند و غذای نذری بسیاری از هیئت‌های محله را آماده می‌کنند. او می‌گوید: «سال‌ها پیش چند پســربچه هیئت کوچکی به نام دو طفلان مســلم راه‌اندازی کردند. تصمیم گرفتیم برای هیئتشان غذا درســت کنیم. این رسم هنوز هم ادامه دارد و آن پسربچه‌ها آلان برای خودشــان جوان و برومند شده‌اند. ما همچنان ســر قولمان هستیم.

در آشپزخانه‌ای که زنان خیر محله در اختیارمان گذاشتند ما خیلی کارهــا می‌کنیم. وســایل موردنیاز غذای بســیاری از هیئت‌ها اینجا آماده می‌شود. نه‌تنها هیئت‌های محله کــن، بلکه هیئت‌های محله‌های دیگر تهران هم سراغمان می‌آیند تا برایشان غذا آماده کنیم. من هم اگر بانوی نیازمندی در جمع باشــد از بانی غذای آن روز درخواست می‌کنم تا کمکی به او کند.»

خانه نیکوکاری محله

بافت مذهبی محله کــن از قدیم زمینه حضور زنان در محافــل مذهبی را فراهم کرده است و همین باعث شد تا بسیاری از بانوان محله به مدد این دورهمی ها بتوانند در کار خیر سهیم باشند. در این میان زهرا عباسی را همه اهالی می‌شناسند. او ۲۰ سال بیشتر نداشت که به‌طورجدی وارد کار خیــر و جمع‌آوری مایحتــاج موردنیاز خانواده‌های بی‌بضاعت شد.

خانه او سال‌ها خانه نیکوکاری است و محلی قابل‌اعتماد برای کمک‌های مردمی به نیازمندان شده است. او می‌گوید: «درهای این خانه روی مهمانان سیدالشــهدا (ع همیشه باز اســت؛ جایی که بتوانند برای نیکــی و کار خیر تالش کنند.»