همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: بازاریان و اهالی برای عزاداری ایام محرم آن را آماده می‌کردند و برای خودش صحن و دالان داشت. طبق اولین آمار ابنیه‌های تهران در سال ۱۲۳۱، تهران ۲۹ تکیه داشته است که تکیه پیرزن هم جزء آنهاست. «عبدالنبی نوری» معروف به شیخ عبدالنبی نوری، حکیم، فقیه، اصولی و از مجتهدان شیعه هم از نمازگزارن این مسجد بوده است.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
اهالی قدیمی این محله می‌گویند پیرزنی در این محله زندگی می‌کرد که وضعیت مالی خوبی داشت و این تکیه را در پامنار ساخت. این بنا هم به نام پیرزن شهرت پیدا کرد. در برخی از روایت‌ها نقل شده که «محمود حکیم باشی» پزشک و تاجر دوره صفوی که موقوفه‌های بسیاری در بازار تهران دارد، این تکیه را بازسازی کرد، اما این بار این تکیه بیشتر شکل مسجد به خودش گرفت و به همان نام باقی ماند. بعدها در دوره قاجار فضا متروکه و تخریب شد.
«بهزاد یعقوبی» پژوهشگر تاریخ تهران و نویسنده کتاب «مساجد دارالخلافه»، در باره بازسازی مجدد مسجد می‌گوید: «در پژوهش‌هایم برای نوشتن کتاب «مساجد دارالخلافه»، به نام تکیه و مسجد پیرزن رسیدم. وقتی سراغ مسجد رفتم، دیدم به مخروبه تبدیل شده و فقط ۱۲ متر از آن باقی مانده است. با کمک کسبه بازار همین فضای کم را بازسازی کرده و سروسامان دادیم و یک ساعت قبل از نمازظهر باز می‌کند و عصر در آنجا را می‌بندد.» اکنون «خطیبی» بقال روبروی مسجد، کلید دار این مسجد کوچک و دنج است که کاسبان ظهرها نماز را در آن اقامه می‌کنند. به گفته «طوبایی» یکی از ساکنان قدیمی این محل، از گذشته ۱۰باب مغازه برای مسجد وقف شده است که مبلغ آن برای اطعام ۲۸صفر(شهادت امام حسن مجتبی) و تعزیه‌داری هزینه می‌شود.