همشهری آنلاین- حمیدرضا رسولی:روشن شدن چراغ مسجد کوچک و جمع و جور محله هرندی در کوچه پسکوچه‌های حوالی خیابان مولوی، از داستان‌های خواندنی است که با گذشت دهه‌های طولانی از خاطره قدیمی‌های این محله محو نشده . داستان به حدود ۱۵۰ سال قبل برمی‌گردد که طایفه دزفولی‌ها از جنوب کشور راهی تهران شدند و محله هرندی را برای ادامه زندگی انتخاب کردند. شیخ دزفولی خیلی زود به مرد امین و معتمد محله تبدیل شد و نزد مردم احترام بسیاری پیدا کرد.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
او با کمک اهالی محله در قطعه زمین کوچکی که این روزها در ابتدای کوچه شوشتری واقع شده، چادر زد تا جایی برای اقامه نماز دسته‌جمعی باشد. نقل است که مردم در کنار اقامه نماز، مراسم مذهبی را هم در همین چادر برپا می‌کردند. بعد از فوت شیخ دزفولی، مردم ارادت خاصی به فرزندان و نوه‌های شیخ پیدا کردند و از بین نوه‌ها، حاج آقا نور شوشتری تصمیم گرفت راه پدربزرگ را ادامه بدهد.
نور شوشتری، نوه بزرگ‌تر نور دزفولی بود و تصمیم گرفت از میراث پدربزرگش یک مسجد کوچک و جمع و جور بسازد. آن‌طور که قدیمی‌های روایت می‌کنند نور شوشتری با ریالی که بابت روضه‌خوانی در خانه‌های مردم می‌گرفت، مصالح می‌خرید و آجر روی آجر می‌گذاشت تا دیوارهای مسجد را بالا ببرد. روایت دیگر این است که شیخ به اتفاق فردی به نام اوستا ابوالقاسم معمار مسجد را ساخت و در این راه از فرد دیگری کمک نگرفت. حتی برای خرید نسخه‌های قدیمی قرآن به کتابفروشی اسلامیه در خیابان بوذرجمهری رفته و این کتاب‌ها روی طاقچه‌های مسجد به یادگار مانده‌اند.
در مسجد شوشتری تا ۱۰ سال قبل فقط برای اقامه نماز بانوان باز می‌شد. وقتی نور شوشتری این بنا را ساخت و امام جماعت مسجد شد، جمعی از بانوان محله روضه‌های خانگی را به داخل صحن آن بردند. مردان محله هم بعد از مواجه شدن با چنین فضایی تصمیم گرفتند برای اقامه نماز به مسجد محله صابون‌پزخانه بروند و این‌گونه بود که مسجد شوشتری به نخستین مسجدی که فقط بانوان در آن نماز اقامه می‌کردند تبدیل شد. این مسجد که حدود ۱۵متر مساحت دارد در برهه‌ای به نام مسجد کوچیکه شناخته می‌شد و بعدها به مسجد نور تغییر نام داد و حالا نام شوشتری روی آن حک شده است.
نام: مسجد شوشتری
قدمت: ۱۵۰ سال
بانی: نور شوشتری
نشانی: مولوی، خیابان شوشتری، خیابان عظیمی