همشهری آنلاین‌ـ حمیدرضا رسولی: تا دوره پهلوی اول، گودهای تهران اساساً محل زیست مهاجرانی بوده که از شهرهای دور و نزدیک به تهران می‌آمدند. اقوام مختلف سبک زندگی منحصربه‌فردی داشتند که با داستان شکل‌گیری گودها در پایتخت عجین شده بود.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
مهاجرانی که تازه به تهران می‌آمدند، برای ادامه زندگی به محله هرندی می‌رفتند و از خاک این محله برای ساخت خانه و آلونک استفاده می‌کردند. «نصرالله حدادی»، تهران‌شناس، در این باره می‌گوید: «خاکبرداری‌های غیرمجاز با گذشت زمان باعث ایجاد «گود»های متعددی شد که بعدها به گود عربها، گود حاج ماشاالله و گود هرندی معروف شد. گودها آرام آرام به هویت محله هرندی و جایی برای بروز انواع آسیب‌های اجتماعی تبدیل شدند.»
دروازه غار و چال‌میدان در سال‌های دور محله‌های بدنامی نبودند و برخی پهلوانان و مفاخر ورزشی مثل پهلوان چال‌میدانی و جهان پهلوان تختی یا عارف شمهوری به نام «شیخ رجبعلی خیاط» در این محله‌ها زندگی می‌کردند، اما داستان گودها به کلی متفاوت بود؛ به‌خصوص گود هرندی که با گذشت زمان به وصله ناجور جنوب شهر و پاتوق معتادان و قاچاقچیان موادمخدر تبدیل شدند.
حدادی می‌گوید: «این وضع تا چند دهه ادامه داشت تا جایی که هرندی به‌عنوان مظهر و نماد آسیب‌های اجتماعی در تهران شناخته می‌شد. گودهای این محله در سال‌های بعد از پیروزی انقلاب تخریب شدند و سه پارک محلی به جای آنها ساخته شد. داستان گودهای محله هرندی به همین‌جا ختم نمی‌شود. چند سال قبل شهرداری تهران با تلفیق این سه پارک محلی و تملک ملک‌های ما بین آنها، بوستان بزرگ زندگی ساخته شد که ۲۴ هکتار مساحت دارد.»
برای اینکه بوستان زندگی به محل امنی برای عموم مردم تبدیل شود، دیواری به مساحت ۲ کیلومتر پیرامون آن ساخته شده که این ویژگی فقط در انحصار پارک‌شهر بود. بخشی از گودهای محله‌های هرندی در سال‌های دور به زمین خاکی فوتبال تبدیل شده بود که این فضاها در پروژه ساخت بوستان زندگی به سالن‌های ورزشی استاندارد اختصاص داده شد.